bu yolun sonu belli artık!!!
uzun, yorucu , suskun çığlıklarla dolup taşan ve hep umut taşıyan ,
sürüncemeli, sanrılı bir yoldu. Çoğu zaman düştük hepimiz, gözlerimiz uykusuzluktan kan çanağına dönmüştü, avuçlarımız kan revan, dizlerimiz parçalanmış, gündüz duman, gece koyu karanlık, yüreğimizde yangınlar, her gece ayrı bir sevda ateşe verdik, türkülerimiz daim oldu, her dem dost evinde konakladık, üç kişi birbirimizin koynunda ağladık, ter boşandı her adımda, emek koyduk adını herkesçe, dağlar tırmandık, rüzgar fırtına oldu üşüdük ama durmadık, denizler aştık girdaplar döndü etrafımızdan seslendik duyuramadık ama yürüdük, bir bahçeden meyve topladık yerine on fidan diktik adam olmadık, konuşmadık ama başımız dik yürüdük,korkunç yüzler gördük ve hepsi gerçek, düş görecek yanımız uykusuzdu çünkü, bataklıklar geçtik bacaklarımız gömüldü çamurlara nefes alamadık ama yürüdük,
umut vardı elimizde bir hazine gibi sakladık, hiç ardımıza bakmadan yürüdük, vazgeçmedik...
çünkü hep eleleydik...
ve şimdi yolun sonuna yaklaştık şimdi daha sıkı bağlı ellerimiz yüreklerimize, bunca yorgunluğun ardından doğacak gün gülümsetecek bizi..
çok çalıştık, yıprandık, en güzel zamanlarımızda karanlıktaydık biz..
ama dosttuk üç kişi
vazgeçmedik...
hep dostuz....