Vakti zamanında bakkal vardı bilenler bilir artık bakkal kalmadı tabi... (aman Allahım ne kadar yaşlanmışım
)
5 yaşındayım hala hatırlarım hafızam kuvvetlidir. O şans oyunlarından leblebi tozu, şeker, balon ( tabi büyük küçük diye sıralanan balonlar. Nedendir bilinmez en büyük balon daha cazip gelirdi.) küçük kolanyalar vs çıkardı ki hep leblebi tozu çıkardı
Tabi bir de en büyük hediye vardı o da pembe bir oyuncak gitar
Gözüme kestirdim eninde sonunda onu çekecektim
Tabi günde bir defa hakkım olurdu ya da hiç olmazdı anne baba öle isterdi tabi ben gizliden gizliye plan yapıp o gitarı almalıydım ama nasıl
Bir gün dedem harçlık verdi o an zihnimde canlanan şey bakkaldan çıkarken o pembe gitarı sonunda kazanmış olduğumun resmi....
Neyse o güne kadar tek başına bir yere gitmemiş ben düştüm yola gizliden kaçtım
Git git bitmiyor bakkal şurada mı burada mı diye dolanırken bir bakıyorum herkes yabancı hiç görmediğim yer
Ne yapıyorum hemen tek sığınak ağlamaya başlıyorum (ağlayınca da ne oluyorsa onu da anlamış değilim
)
Sonrasını ben pek hatırlamıyorum yaşlı bir amca gelmiş adımı sormuş anlatmışım ona ağlamışım
Sonra yakındaki bir camiye götürmüş beni anons edilmiş
Bir adet kız çocuğu bulundu diye adımıda söylemişler. Allahtan o kadar büyük bir yer değilmişte hemen annem babam yetişmiş nasıl telaşlanmışlar...
Ah pembe gitar seni o zaman alamadım ama yıllar sonra daha büyüğünü aldım oh yaa :ahah
Şimdi düşünüyorum 5 yaşında bir çocuk İstanbulda kaybolsa :-X :-X
Yok yok kaybolmasın zaman değişti,
ne o amcalar var ne de yardım duyguları var insanlarada...
