bu güzel yazıyı geçte olsa okuduğum için mutluyum çok sağol paylaştığın için. bende bir öğretmen adayıyım ve sorumluluğumun ne kadar fazla olduğunun farkındayım. yazı üstüne binlerce şey yazılabilir ama okumayı bitirdiğimde aklımda ilk beliren düşünce şu oldu: işimiz sadece bilgi vermek değil küçük çocukların o kocaman kalplerine dokunabilmek. ama bunu ön yargısız yapabilmek. herkes eleştirir görünen bir yanlışlığa herkes bu yanlıştır der zaten en kolay yolu budur. zor olan nedenine bakabilmektir. evet bu çocuk huysuz ama neden huysuz ailesinde bir sorun mu var, psikolojik bir rahatsızlığı mı var. insanlarca sevilen, ailesi ile mutlu olan bir çocuk elbette ki olumsuz davranışlar göstermeyecektir. insanlara ön yargsız yaklaşabilmek inşallah yazdıklarımla kalmaz ve öğrencilerime faydalı onları okulda kendine güvenen çooook sevildiğini hisseden hayatta hedefleri olan bireyler olarak yetiştirebilirim. gerçek anlamda korkuyorum o bencil çaba yoksunu öğretmenlere benzemekten.