İnsan, tehlikeye atılmayı bilmeyi, diyordu. Yaşamın mucizesini ancak, beklemediğimiz şeyler olup bittiğinde gerçekten anlıyoruz.
Tanrı, güneşi her gün yeniden doğdurarak, bizi mutsuz kılan her şeyi değiştirmemiz için zaman tanıyor bize. Oysa biz her gün böyle bir zamanın bize bağışlandığını görmezden geliyoruz, bugünün düne, yarına da benzeyeceğini düşünüyormuş gibi davranıyoruz. Ama dikkatini yaşamakta olduğu güne veren kişi, o büyülü anın varlığını keşfediyor. O büyülü an belki de sabah anahtarı kilide soktuğumuz dakikada, akşam yemeğini izleyen suskunluk sırasında, bize birbirinin benzeri gibi gelen bin bir şeyde gizli.. Ama öyle bir an var ve işte o anda yıldızlar tüm güçleriyle içimize doluyor ve bizi mucizeler gerçekleştirmeye hazır hale getiriyor.
Mutluluk çoğu zaman bir kutsamadır – ama çoğu zaman bir fetihtir. Günün o büyülü anı, değişmemize yardım ediyor, bizi düşlerimizin peşinde koşmak için yola koyulmaya itiyor.,
Kendini tehlikeye atmaktan korkan kişiye ne yazık! Çünkü o belki de hiç düş kırıklığına uğramayacak ve peşinden koşacak bir düşü olanlar kadar acı çekmeyecek. Ama dönüp de arkaya baktığında (çünkü her zaman, sonunda! Dönüp arkamıza bakarız) yüreğinden şu sözcüklerin döküldüğünü duyacak:” Tanrının, yaşadığın her güne ektiği mucize tohumlarını ne yaptın?” Onun sana bağışladığı yetenekleri ne yaptın? Hepsini bir çukura gömdün çünkü onları yitirmekten korkuyordun. Çünkü senin için her şey para kazanmaktı, daha fazlasıydı.. İşte, şimdi elinde kalan : Yaşamını yitirmiş olmanın kesinliği.”
Bu sözleri duyan kişiye ne yazık! Mucizelere o anda inanacak, ama varlığının büyülü anları geçip gitmiş olacak.
P.C
Tanrı, güneşi her gün yeniden doğdurarak, bizi mutsuz kılan her şeyi değiştirmemiz için zaman tanıyor bize. Oysa biz her gün böyle bir zamanın bize bağışlandığını görmezden geliyoruz, bugünün düne, yarına da benzeyeceğini düşünüyormuş gibi davranıyoruz. Ama dikkatini yaşamakta olduğu güne veren kişi, o büyülü anın varlığını keşfediyor. O büyülü an belki de sabah anahtarı kilide soktuğumuz dakikada, akşam yemeğini izleyen suskunluk sırasında, bize birbirinin benzeri gibi gelen bin bir şeyde gizli.. Ama öyle bir an var ve işte o anda yıldızlar tüm güçleriyle içimize doluyor ve bizi mucizeler gerçekleştirmeye hazır hale getiriyor.
Mutluluk çoğu zaman bir kutsamadır – ama çoğu zaman bir fetihtir. Günün o büyülü anı, değişmemize yardım ediyor, bizi düşlerimizin peşinde koşmak için yola koyulmaya itiyor.,
Kendini tehlikeye atmaktan korkan kişiye ne yazık! Çünkü o belki de hiç düş kırıklığına uğramayacak ve peşinden koşacak bir düşü olanlar kadar acı çekmeyecek. Ama dönüp de arkaya baktığında (çünkü her zaman, sonunda! Dönüp arkamıza bakarız) yüreğinden şu sözcüklerin döküldüğünü duyacak:” Tanrının, yaşadığın her güne ektiği mucize tohumlarını ne yaptın?” Onun sana bağışladığı yetenekleri ne yaptın? Hepsini bir çukura gömdün çünkü onları yitirmekten korkuyordun. Çünkü senin için her şey para kazanmaktı, daha fazlasıydı.. İşte, şimdi elinde kalan : Yaşamını yitirmiş olmanın kesinliği.”
Bu sözleri duyan kişiye ne yazık! Mucizelere o anda inanacak, ama varlığının büyülü anları geçip gitmiş olacak.
P.C
)
((
