FADİME TASTAN
Kullanıcı
Bir yerlerde tıkanıp kaldığında hayat, soluk almak güçleştiğinde,
Yüreğin susup, mantığın sürüklemeye başladığında ayakları,
Dağlara dönmeli yüzünü insan.
Yeni insanlarla ’ tanışmalı, yeni keşifler yapacak...
Hep isteyip de, bir gün yaparım diye ertelediği ne varsa,
Gerçekleştirmeyi denemeli!
Her geçen gece, ölüme bir gün daha yaklaştığı; zamanın bir nehir,
Kendisinin bir sal olup da, O dursa da yolculuğun devam ettiğini anlamalı.
Baş döndürücü bir hızla geçiyorsa birbirinin aynı günler,
Her akşam aynı can sıkıntısıyla eve giriliyorsa,
Değiştirmeye çalışmalı bir şeyleri;
Küçük şeylerle başlamalı belki, örneğin, bir kaç durak önce inip
Servisten, otobüsten; yürümeli eve kadar, yüreğine takmalı güneş gözlüklerini;
Gördüğünü hissedebilmeli!
Sağlığı kaybedip, ölümle yüz yüze gelmeden önce,
Değerli olabilmeli hayat!
Başkasın yerine koyabilmeli kendini;
Ağlayan birine ” gül ”, inleyen birine ” sus ” dememeli!
Ağlayana omuz, inleyene çare olabilmeli!
Dikeni yüzünden hesap sormak yerine gülden,
Derin bir soluk alıp, hapsetmeli kokusunu içine...
Bir çocuğun ilk adımlarında umudu, bir gencin düşlerinde geleceği,
Bir yaşlın hatıralarında geçmişi görebilmeli!
Çalışmadan başarmayı, sevmeden sevilmeyi, mutlu etmeden mutlu olmayı beklememeli!
Ama küçük, ama büyük; her hayal kırıklığı her acı;
Bir fırsat yaşamdan yeni birşeyler öğrenebilmek için, kaçırmamalı!
Çünkü; hiç düşünmemişsen, el vermezsin kimseye kalkması için, hiç çaresiz kalmamışsan, dermanı olmazsın dertlerin;
Ağlamayı bilmiyorsan, neşesisizdir kahkahaların;
Merhaba dememişsen, anlamsızdır elvedaların...
Ne, herkesi düşünmekten kendini, ne; kendini düşnmekten herkesi unutmamalı!
Dostları olmalı, ruhunun ve zihninin sırları zorlayacak!
Herkese yetecek kadar büyük olmalı sevgisi;
Ama kapasitesi sırlı olmalı yüreğinin ki, hakkı verebilsin sevdiklerinin;
Zaman bulabilsin; Bir teşekkür, bir elveda için...
Yaşam dedikleri bir sınavsa eğer; Asla vazgeçmemeli sevmek ve öğrenmekten;
Ama, herkesi sevemeyeceğini de her şeyi bilemeyeceğini de fark edebilmeli insan!
Tıpkı, her şeye sahip olamayacağı gibi...
Zamanın ninnisiyle, uykuda geçimemeli hayatı...!
Yüreğin susup, mantığın sürüklemeye başladığında ayakları,
Dağlara dönmeli yüzünü insan.
Yeni insanlarla ’ tanışmalı, yeni keşifler yapacak...
Hep isteyip de, bir gün yaparım diye ertelediği ne varsa,
Gerçekleştirmeyi denemeli!
Her geçen gece, ölüme bir gün daha yaklaştığı; zamanın bir nehir,
Kendisinin bir sal olup da, O dursa da yolculuğun devam ettiğini anlamalı.
Baş döndürücü bir hızla geçiyorsa birbirinin aynı günler,
Her akşam aynı can sıkıntısıyla eve giriliyorsa,
Değiştirmeye çalışmalı bir şeyleri;
Küçük şeylerle başlamalı belki, örneğin, bir kaç durak önce inip
Servisten, otobüsten; yürümeli eve kadar, yüreğine takmalı güneş gözlüklerini;
Gördüğünü hissedebilmeli!
Sağlığı kaybedip, ölümle yüz yüze gelmeden önce,
Değerli olabilmeli hayat!
Başkasın yerine koyabilmeli kendini;
Ağlayan birine ” gül ”, inleyen birine ” sus ” dememeli!
Ağlayana omuz, inleyene çare olabilmeli!
Dikeni yüzünden hesap sormak yerine gülden,
Derin bir soluk alıp, hapsetmeli kokusunu içine...
Bir çocuğun ilk adımlarında umudu, bir gencin düşlerinde geleceği,
Bir yaşlın hatıralarında geçmişi görebilmeli!
Çalışmadan başarmayı, sevmeden sevilmeyi, mutlu etmeden mutlu olmayı beklememeli!
Ama küçük, ama büyük; her hayal kırıklığı her acı;
Bir fırsat yaşamdan yeni birşeyler öğrenebilmek için, kaçırmamalı!
Çünkü; hiç düşünmemişsen, el vermezsin kimseye kalkması için, hiç çaresiz kalmamışsan, dermanı olmazsın dertlerin;
Ağlamayı bilmiyorsan, neşesisizdir kahkahaların;
Merhaba dememişsen, anlamsızdır elvedaların...
Ne, herkesi düşünmekten kendini, ne; kendini düşnmekten herkesi unutmamalı!
Dostları olmalı, ruhunun ve zihninin sırları zorlayacak!
Herkese yetecek kadar büyük olmalı sevgisi;
Ama kapasitesi sırlı olmalı yüreğinin ki, hakkı verebilsin sevdiklerinin;
Zaman bulabilsin; Bir teşekkür, bir elveda için...
Yaşam dedikleri bir sınavsa eğer; Asla vazgeçmemeli sevmek ve öğrenmekten;
Ama, herkesi sevemeyeceğini de her şeyi bilemeyeceğini de fark edebilmeli insan!
Tıpkı, her şeye sahip olamayacağı gibi...
Zamanın ninnisiyle, uykuda geçimemeli hayatı...!
