Göğsüzünüzün ortasına bir sıkıntı gelip çöreklenmiştir.Başınızı kaldırıp bakarsınız gökyüzüne...Ardından sağnak bir yağış yağmaya başlar .Gök delindi sanırsınız.Kimi zaman birkaç saat sürer,kimi zaman birkaç gün kimi zaman ise aylar sürer bu fırtına...Fırtına şiddetini arttırdıkça ,bundan böyle hiçbir zaman masmavi bir gökyüzü,pırıl pırıl bir güneşin ışıltısını göremeyeceğiniz duygusu kaplar içinizi...
Öylesine paniğe kapılırsınız ki,çoğu zaman elinizdeki şemsiyeyi açmak bile aklınıza gelmez.
Böyle fırtınalı günlerde ya evinizden dışarı adımınızı atmaz,perdelerinizi sıkıca kapatıp bu sonsuza dek süreceğini düşündüğünüz kıştan korunmaya çalışırsınız ya da yağan yağmura,fırtınanın şiddetine aldırmaz,perdelerinizi sonuna dek açar ve umutla güneşin ilk ışıltısını beklersiniz.
Oysa önemli olan fırtınanın içinde ayaklarınızı yere sağlam basabilmenizdir.
Kimi zaman sorunlar öylesine ardı ardına gelir ki,soluk alamayacak denli bunaldığınızı duyumsar,bundan böyle hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını düşünürsünüz.
Elinizi attığınız herşey ters gitmekte ,yaşamınıza giren herkes sizi yarı yolda bırakmaktadır.
Fırtınanın şiddetinden yere düşmemek için çabalarken tutunacak bir dal,sığınacak bir liman ararsınız .'Keşke' dersiniz.'Keşke fırtınayı durdurabilecek büyük bir güce sahip olabilseydim!'
En yakınlarımızın bile sesimizi duymadığını ,sizi anlamadıklarını ,yapayalnız kaldığınızı düşünerek yaşama isyan ettiğiniz anda yıllar önce bir kitapta okuduğunuz sözcükler gelir aklınıza:' Bir insan ancak kendi içinde devrikse başkaları tarafından devrilebilir'
Bu sözcükleri önce beyninize,sonra yüreğinize kazırsınız sabırla...
Yazdığınız her sözcükte çevrenizdeki kara bulutlar dağılmaya başlar.Aniden bastıran fırtına ,bir sabah usulca yerini gün ışığına bırakır ve çekip gider yaşamınızdan...Sıcacık bir sevginin varlığını duyumsarsınız yüreğinizde...Yaşanılan tüm fırtınalara karşı ,sevgi alıp başını gitmemiş,sizi terk etmemiştir.Usulca fısıldarsınız sevgiye ,'Neden?'diye sorarsınız merakla...'Neden sende çekip gitmedin?'
'Gidemezdim'der sevgi.'Çünkü kalmamı sen istedin.Anımsıyor musun ,fırtınanın ortasında çaresizlik içinde kıvranırken ,fırtınayı durdurabilecek büyük bir güce sahip olmayı dilemiştin içinden...'
'Evet'dersiniz heyecanla...
'Yoksa o sen miydin?
Sevgi,içinizi ısıtan o sıcacık sesiyle yanıt verir:
'Evet,fırtınayı dindiren o büyük güç bendim' der.'Ve sen çaresizlikten kıvranırken isyan ederken hep beni çağırmanı bekledim.Dünyadaki en büyük gücün sevgi olduğunu;ancak sevginin gücüyle ayakta durabileceğini,tüm güçlüklere karşı koyabileceğini anımsamanı bekledim sabırla...
'İnsanlar çoğu kez fırtınanın şiddetine karşı koyamayarak yüreklerindeki sevgiyi öldürmeyi yeğliyorlar.Kimi zaman öfke ve şiddetin sesi,benim sesimi bastırıyor.
'İşte o zaman fırtınayı dindirmenin hiçbir yolu kalmıyor.Beni istemeyen yüreklerde barınamam ki...Sevgisiz bir yüreğin yenilgiden kaçamayacağı gerçeğini herkes unutuyor.İnsanların sahip olduğu en büyük güçtür sevgi...
'Zorlamayla açılmayan,yüzlerce kilit vurulmuş en zorlu kapıları bile kolayca açan sihirli bi anahtarım ben...
'Yaşama açılan pencereyim...
'Sevgiye inanan insan,yeri geldiğinde tüm dünyaya meydan okur korkusuzca,dünyanın en güçlü silahları bile onu yere yıkmaya yetmez.Sevginin gücüyle kazanacağına olan inancını yitirmeyen insan hiçbir savaşımdan yenik çıkmaz.
'Unutma,yaşamda bir kapı kapandığı zaman başka bir kapı açılmaktadır.Ama çoğu kez insanlar kapanan kapıyı yeniden açmaya zorladıkları için yeni açılan kapıyı görmezler.
'Şimdi yüreğini ferah tut ve seçtiğin yolda özgürce ilerle...yüreğindeki sevgi her zaman en iyi rehberin olacaktır'
Günlerdir zorla açmaya çalıştığınız kapıdan uzaklaşmya başlamadan önce yüreğinizde bir temizlik yapma gereği duyarsınız.Güvensizlik,endişe,korku,öfke adına ne varsa yüreğinizde usulca çıkarıp kapanan kapının önüne koyarsınız.
bir anda huzurla dolar içiniz...Sevgiyi kolunuza takıp 'Ben hazırım' diyerek yeni bir yaşama açılan kapıdan içeri adımınızı atarsınız.
NURAY BARTOSCHEK
Öylesine paniğe kapılırsınız ki,çoğu zaman elinizdeki şemsiyeyi açmak bile aklınıza gelmez.
Böyle fırtınalı günlerde ya evinizden dışarı adımınızı atmaz,perdelerinizi sıkıca kapatıp bu sonsuza dek süreceğini düşündüğünüz kıştan korunmaya çalışırsınız ya da yağan yağmura,fırtınanın şiddetine aldırmaz,perdelerinizi sonuna dek açar ve umutla güneşin ilk ışıltısını beklersiniz.
Oysa önemli olan fırtınanın içinde ayaklarınızı yere sağlam basabilmenizdir.
Kimi zaman sorunlar öylesine ardı ardına gelir ki,soluk alamayacak denli bunaldığınızı duyumsar,bundan böyle hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını düşünürsünüz.
Elinizi attığınız herşey ters gitmekte ,yaşamınıza giren herkes sizi yarı yolda bırakmaktadır.
Fırtınanın şiddetinden yere düşmemek için çabalarken tutunacak bir dal,sığınacak bir liman ararsınız .'Keşke' dersiniz.'Keşke fırtınayı durdurabilecek büyük bir güce sahip olabilseydim!'
En yakınlarımızın bile sesimizi duymadığını ,sizi anlamadıklarını ,yapayalnız kaldığınızı düşünerek yaşama isyan ettiğiniz anda yıllar önce bir kitapta okuduğunuz sözcükler gelir aklınıza:' Bir insan ancak kendi içinde devrikse başkaları tarafından devrilebilir'
Bu sözcükleri önce beyninize,sonra yüreğinize kazırsınız sabırla...
Yazdığınız her sözcükte çevrenizdeki kara bulutlar dağılmaya başlar.Aniden bastıran fırtına ,bir sabah usulca yerini gün ışığına bırakır ve çekip gider yaşamınızdan...Sıcacık bir sevginin varlığını duyumsarsınız yüreğinizde...Yaşanılan tüm fırtınalara karşı ,sevgi alıp başını gitmemiş,sizi terk etmemiştir.Usulca fısıldarsınız sevgiye ,'Neden?'diye sorarsınız merakla...'Neden sende çekip gitmedin?'
'Gidemezdim'der sevgi.'Çünkü kalmamı sen istedin.Anımsıyor musun ,fırtınanın ortasında çaresizlik içinde kıvranırken ,fırtınayı durdurabilecek büyük bir güce sahip olmayı dilemiştin içinden...'
'Evet'dersiniz heyecanla...
'Yoksa o sen miydin?
Sevgi,içinizi ısıtan o sıcacık sesiyle yanıt verir:
'Evet,fırtınayı dindiren o büyük güç bendim' der.'Ve sen çaresizlikten kıvranırken isyan ederken hep beni çağırmanı bekledim.Dünyadaki en büyük gücün sevgi olduğunu;ancak sevginin gücüyle ayakta durabileceğini,tüm güçlüklere karşı koyabileceğini anımsamanı bekledim sabırla...
'İnsanlar çoğu kez fırtınanın şiddetine karşı koyamayarak yüreklerindeki sevgiyi öldürmeyi yeğliyorlar.Kimi zaman öfke ve şiddetin sesi,benim sesimi bastırıyor.
'İşte o zaman fırtınayı dindirmenin hiçbir yolu kalmıyor.Beni istemeyen yüreklerde barınamam ki...Sevgisiz bir yüreğin yenilgiden kaçamayacağı gerçeğini herkes unutuyor.İnsanların sahip olduğu en büyük güçtür sevgi...
'Zorlamayla açılmayan,yüzlerce kilit vurulmuş en zorlu kapıları bile kolayca açan sihirli bi anahtarım ben...
'Yaşama açılan pencereyim...
'Sevgiye inanan insan,yeri geldiğinde tüm dünyaya meydan okur korkusuzca,dünyanın en güçlü silahları bile onu yere yıkmaya yetmez.Sevginin gücüyle kazanacağına olan inancını yitirmeyen insan hiçbir savaşımdan yenik çıkmaz.
'Unutma,yaşamda bir kapı kapandığı zaman başka bir kapı açılmaktadır.Ama çoğu kez insanlar kapanan kapıyı yeniden açmaya zorladıkları için yeni açılan kapıyı görmezler.
'Şimdi yüreğini ferah tut ve seçtiğin yolda özgürce ilerle...yüreğindeki sevgi her zaman en iyi rehberin olacaktır'
Günlerdir zorla açmaya çalıştığınız kapıdan uzaklaşmya başlamadan önce yüreğinizde bir temizlik yapma gereği duyarsınız.Güvensizlik,endişe,korku,öfke adına ne varsa yüreğinizde usulca çıkarıp kapanan kapının önüne koyarsınız.
bir anda huzurla dolar içiniz...Sevgiyi kolunuza takıp 'Ben hazırım' diyerek yeni bir yaşama açılan kapıdan içeri adımınızı atarsınız.
NURAY BARTOSCHEK
