Konu hakkında bilgilendirme
K
korsan
Kullanıcı
Aynen dediğin gibi didem ayrıntılara girmeye gerek yok af ile bağışlama aynı içeriktedir.dideM' Alıntı:
Farklı harflerden oluşabilir ölü_ve ceset gibi farklı kelimelerden olusur ama aynı anlamdadır yüzlercede örneği vardır.
Biri hata yaptıgında takılıp kalmıyorsan ceza vermiyorsan affetmişte olursun bagışlamışta olursun.
Neyse uzatmayayım kelime oyunlarına gerek yok anlamlarına bakın siz ne ifade ettiklerine.
Ve ikiside aynı anlamı ifade ediyor.
G
GulsahToptas
Kullanıcı
Zeynep yazdığın son yazıya ekleme yapmak istemiyorum, anlatmak istediğin düşünceye katıldığım K
korsan
Kullanıcı
Önemi yok çünkü bende aynı şekil düşünüyorum hatta sadece bende değil 100 kişiden 90 küsürü aynı düşünüyor ama farklılıklar yidir.dideM' Alıntı:Teşekkür ederim Mustafa.
Bırakın kavramlar kelimeler anlamları tartışılsın bellimi olur belki dahada dogru anlamlar kazanır.
Ö
ölüdeniz
Aynı manaya geliyormuş gibi görünen kelimeler arasında aslında ince farklar olabilir ki bunları bilmek bir dili doğru şekilde tasarruf etmenin şartlarıdır. aynı zamanda aynı manaya geliyormuş gibi görünüp ince farklarla birbirinden ayrılan kelimeler bir dilin ifade zenginliğini meydana getiren unsurlardandır.ölü,ceset naaş anlam olarak aynıdır.kullanıldığı zamanlar farklıdır.aralarındada ince ayrıntılar vardır.
G
GulsahToptas
Kullanıcı
C
catzilla
o noktayı kolay kolay kimse unutmuyordur zannımca...Gülşah' Alıntı:Aslında burda çok ince bir nüans var Catzilla,unutmayacaksın ki aynı hataları bir daha yapmamak için. Yani affetmek başka bir şey unutmamak başka bir şey. Sen yapılan davranışı affedeceksin,içinde öfke patlamasına izin vermeyeceksin ama bunları yaparken de olanalrı hiç yaşanmamaış gibi saymayacaksın.İŞte bu nokta da unutmayacaksın.
Sen affet ama unutma diyorsun ya, o noktada gerçek anlamda affedemiyoruz aslında... :
bende, " affetmek iyi, unutmak fevkaladedir " sözünü eklemek istiyorum....
E
ebruliyn
Kullanıcı
- 29 Nis 2008
- En iyi cevaplar
- 0
- 0
AFFETMENİN DAYANILMAZ AĞIRLIĞI
Bir lise öğretmeni günün birinde derste öğrencilerine bir teklifte bulunur: “Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?”
Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler. “O zaman” der öğretmen. “Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin.” Öğrenciler bunu da yaparlar. “Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!”
Öğrenciler, bu işten pek birşey anlamamışlardır. Ama, ertesi sabah hepsinin sıralarının üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen:
“Şimdi, bugüne dek affetmeyi istemediğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun.”
Bazı öğrenciler torbalarına üçer–beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur.
Öğretmen, kendisine “Peki şimdi ne olacak?” der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar:
“Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde.. hep yanınızda olacaklar.”
Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar:
– “Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor.”
– “Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf gözlerle bakıyorlar bana artık.”
– “Hem sıkıldık, hem yorulduk...”
Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir:
“Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkûm ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir
Bir lise öğretmeni günün birinde derste öğrencilerine bir teklifte bulunur: “Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?”
Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler. “O zaman” der öğretmen. “Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin.” Öğrenciler bunu da yaparlar. “Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!”
Öğrenciler, bu işten pek birşey anlamamışlardır. Ama, ertesi sabah hepsinin sıralarının üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen:
“Şimdi, bugüne dek affetmeyi istemediğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun.”
Bazı öğrenciler torbalarına üçer–beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur.
Öğretmen, kendisine “Peki şimdi ne olacak?” der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar:
“Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde.. hep yanınızda olacaklar.”
Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar:
– “Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor.”
– “Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf gözlerle bakıyorlar bana artık.”
– “Hem sıkıldık, hem yorulduk...”
Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir:
“Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkûm ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir
