sarmut' Alıntı:Arkadaslar tum yorumları okuyarak konuya mudahıl olmak ıstedım ben en yakın zamanda yasadıgım gercek yasamımdan ornek vererek sanıyorum olmuyorsa zorlamayacaksına son noktayı koyacagım .
şöyle ki;
canım kadar cok sevdıgım babacıgım 2 yıl once amansız bır kansere yakalandı doktor acı haberı benle paylastı ve herseye ragmen elımdekı umut ve olanaklar hastalık adına ne kadar az olsa da gereklı savası once Allah'â olan sonra da babama olan askla yaptık annem ve ben sonuna kadar dıyorduk ta kı bır ay oncesıne kadar hastalık hu hu artık oyun bıttı ben burdayım dıyerek kapımızı caldı ve 2 yıl sankı bırsey yapılmamıs gıbı acı sona her gun babam bır parca daha yaklastı burda umut vardı burda emek vardı burda en onemlısı sevgı vardı pekı herseye ragmen olmuyorsa olmuyor cekılenler bıze en acık sekılde gosterdı oyleyse burda kısmete ınanmak ve elınden gelenı yapıyorsan bununla tesellı bularak durumu terketmek dısında yapacagınız bırsey kalmıyor cunku daha daha ugrasmak kabullenmemek kendınızı yormaktan oteye bosa kurek sallamaktan dısarı cıkmaz . Rahat uyu babacıgım ...
Merhaba Sarmut,
Ben bu yazıyı kaleme alırken yaşadıklarına paralel bi'şey yaşamamıştım. Üzerinden çok zaman geçti. Çok değil ; 1,5 ay önce ben de babamın kanser olduğunu öğrendim. Şu an onunla savaşıyoruz. Ben inanıyorum "olacak!" Onun için "zorluyorum" da... İnanıyorum siz de zorladınız. Bazı şeylere müdahale edemiyoruz hayatta. Ölüm en acı gerçek malesef. Yıllar ve yıllar önce annesini kaybetmiş birisi olarak söylüyorum bunları. Başınız sağolsun, mekanı cennet olsun babanın.
Daha mutlu, daha sağlıklı ve daha güzel günler seni bekliyor. Unutma sırf senin gülümsemen için yaşayan birileri var...