S
Sarhoş Tosbağ
Kullanıcı
Hayatı anlamak keşke kolay olsaydı bize, belki o zaman yapmacıklıklardan kurtulup içimizden geldiğince yaşardık.
Anlardık duyguların gerçek anlamını ve değerini, anlatırdık insanlara özlemenin önemini, sevginin asaletini..
Puslu bir havada kaybolmuş haykırışlarımızla, kaybolduğumuz içine düştüğümüz karanlıklarda bizi birinin bulması için çabalamazdık o zaman.
Ya da anlatmazdık insanlara dert diye gülüp geçilecek şeyleri kabusçasına, sadece bizde güler geçerdik belki o zaman kendi dertlerimize
Olmuyor işte hayat istediğimiz kadar güzel çoğu zaman, kendi güzelliğimizi kirletiyoruz belki doğamıza aykırı bakışlar, sözlerle, OLMUYOR İŞTE HAYAT İSTEDİĞİMİZ GİBİ..
İstediğimizin ne kadar az şey olduğunu düşünüp avutuyoruz gençliğimizi, ama ne kadar çok hayallerimize gömüldüğümüzü görmek istemiyoruz, kabul edemiyoruz masallardan çıkmayı
Ama olmuyor işte hayat istediğimiz gibi, gökyüzü hep ağlıyor bize, yer sallanıyor çoğu zaman
Biz bunları bize destek sanıp sarılıyoruz kendi karanlığımıza..
Aslında destek olmuyor bize hiç kimse, sadece uzaktıklarını sandıkları ellerini tutup çıkmamızı istiyorlar karanlığımızdan,
Ama sormuyorlar karanlık nasıl diye hiçbir zaman, sadece bize yardım ettiklerini sanıyorlar
Karamsarlığımızı hissettirmeden yürümeye çalışıyoruz bizde sonra, farkında olmadan yalan gülüşlerle çevreliyoruz çevremizi ve inanıp inandırıyoruz yalanlara herkezi
ama bilmiyorlar en büyük fırtınalar yüreklere yer ediyor, en büyük haykırışlar sessizliklere gizleniyor, ve biz anlatamıyoruz içimize yerleşenleri
mutluluğu yüzümüze maske yaparken, acıyı gözlerimizde saklıyoruz çoğu zaman, sesler kahkaha gözler yaşlar sunuyor karşıya ama onlar göremiyorlar bunu.
sadece ellerini uzatıyorlar bizi karanlıktan çıkartmak için. Ama OLMUYOR İŞTE HAYAT İSTEDİĞİMİZ GİBİ.
Biz kendimize kurduğumuz dünyanın Polyanası olurken onlar bizim oynadığımız oyundan habersiz, sadece gülüyorlar
Asıl o zaman biz gülüyoruz o gülüşlerin anlamsızlığını anladığımız için onlara, ama onlar bunu bile anlamıyorlar çoğu zaman
hüzünlü geceler, yorgun sabahlar bırakıyoruz, hayatımıza soktuğumuz yalanlar içinde kaybediyoruz kendimizi
onlar anlamıyorlar, eğer anlasalardı zaten çoktan karanlık aydınlanırdı biliyoruz biz bunu, ama onlar bilmiyorlar ve anlamıyorlar..
yorgun düştüğümüz düşüncelerin mateminde, amaçsızlık içinde sızlanıyoruz, ve tek sığınak olarak gördüğümüz kederimizde boğuyoruz kendimizi
hak edilenin ne olduğunu bilmeden sadece biz içimizde kini yaşıyor ve yaşatıyoruz.
AMA OLMUYOR İŞTA HAYAT İSTEDİĞİMİZ GİBİ.
Biz seviyoruz, biz özlüyoruz, biz kızıyoruz, biz bağırıyoruz, biz yapılması gerekenleri yapıyoruz ama sonra gidişlerini izliyoruz her zaman...
Alıntıdır
Anlardık duyguların gerçek anlamını ve değerini, anlatırdık insanlara özlemenin önemini, sevginin asaletini..
Puslu bir havada kaybolmuş haykırışlarımızla, kaybolduğumuz içine düştüğümüz karanlıklarda bizi birinin bulması için çabalamazdık o zaman.
Ya da anlatmazdık insanlara dert diye gülüp geçilecek şeyleri kabusçasına, sadece bizde güler geçerdik belki o zaman kendi dertlerimize
Olmuyor işte hayat istediğimiz kadar güzel çoğu zaman, kendi güzelliğimizi kirletiyoruz belki doğamıza aykırı bakışlar, sözlerle, OLMUYOR İŞTE HAYAT İSTEDİĞİMİZ GİBİ..
İstediğimizin ne kadar az şey olduğunu düşünüp avutuyoruz gençliğimizi, ama ne kadar çok hayallerimize gömüldüğümüzü görmek istemiyoruz, kabul edemiyoruz masallardan çıkmayı
Ama olmuyor işte hayat istediğimiz gibi, gökyüzü hep ağlıyor bize, yer sallanıyor çoğu zaman
Biz bunları bize destek sanıp sarılıyoruz kendi karanlığımıza..
Aslında destek olmuyor bize hiç kimse, sadece uzaktıklarını sandıkları ellerini tutup çıkmamızı istiyorlar karanlığımızdan,
Ama sormuyorlar karanlık nasıl diye hiçbir zaman, sadece bize yardım ettiklerini sanıyorlar
Karamsarlığımızı hissettirmeden yürümeye çalışıyoruz bizde sonra, farkında olmadan yalan gülüşlerle çevreliyoruz çevremizi ve inanıp inandırıyoruz yalanlara herkezi
ama bilmiyorlar en büyük fırtınalar yüreklere yer ediyor, en büyük haykırışlar sessizliklere gizleniyor, ve biz anlatamıyoruz içimize yerleşenleri
mutluluğu yüzümüze maske yaparken, acıyı gözlerimizde saklıyoruz çoğu zaman, sesler kahkaha gözler yaşlar sunuyor karşıya ama onlar göremiyorlar bunu.
sadece ellerini uzatıyorlar bizi karanlıktan çıkartmak için. Ama OLMUYOR İŞTE HAYAT İSTEDİĞİMİZ GİBİ.
Biz kendimize kurduğumuz dünyanın Polyanası olurken onlar bizim oynadığımız oyundan habersiz, sadece gülüyorlar
Asıl o zaman biz gülüyoruz o gülüşlerin anlamsızlığını anladığımız için onlara, ama onlar bunu bile anlamıyorlar çoğu zaman
hüzünlü geceler, yorgun sabahlar bırakıyoruz, hayatımıza soktuğumuz yalanlar içinde kaybediyoruz kendimizi
onlar anlamıyorlar, eğer anlasalardı zaten çoktan karanlık aydınlanırdı biliyoruz biz bunu, ama onlar bilmiyorlar ve anlamıyorlar..
yorgun düştüğümüz düşüncelerin mateminde, amaçsızlık içinde sızlanıyoruz, ve tek sığınak olarak gördüğümüz kederimizde boğuyoruz kendimizi
hak edilenin ne olduğunu bilmeden sadece biz içimizde kini yaşıyor ve yaşatıyoruz.
AMA OLMUYOR İŞTA HAYAT İSTEDİĞİMİZ GİBİ.
Biz seviyoruz, biz özlüyoruz, biz kızıyoruz, biz bağırıyoruz, biz yapılması gerekenleri yapıyoruz ama sonra gidişlerini izliyoruz her zaman...
Alıntıdır
