Layık olamadım sana,
başarılı olamadım baba : affet….
hep yaparım sandım; her zaman başarırım- senden aldığım güçle
ama yapamıyorum artık, olmuyor, başaramıyorum
başından başladığım hiç birşeyin sonu gelmiyor artık…
yaşıyorum ama ne şekilde, ben de bilmiyorum.amacım yok ki ona ulaşmak için araçlarım olsun…
evime kar yağıyor, sen varken hiç böyle şeyler olmazdı…
seni suçladım asırlar boyunca; her şeyin sorumlusunun sen olduğunu düşündüm hep;
affet beni…
yalnızım, her zamanki gibi.
çok zaman oldu birilerine ihtiyaç duymayalı ama artık eskisi gibi olamıyorum;
kaybetmemek için kimseyi bir şans daha verirdim herkese. artık saymıyorum insanlara verdiğim şans sayısını…ama her şeye rağmen, yitiriyorum teker teker…
dümdüz hayatlara çok imreniyorum bazen. birileri ailece çıktıkları tatillerden bahsederken ağlamamayı öğrenemedim.
gerçek şu ki; senin dünyana sığamadık biz; ne annem, ne ablam, ne ben…sen hep kendi içinde yaşadın. belki bunca zaman senin gibi olmaya çalıştım: yalnız ama güçlü. kimseye her şeyimi anlatmadım. kimse tam olarak anlayamadı beni. belki bu yüzden çok yüzeyselleştirdim diyalog sınırlarımı. kimseye senden bahsedemiyorum artık. o kadar özelsin ki beynimin içinde; birileriyle paylaşırsam bi şeylerin değişeceğinden korkuyorum belki de…
mezarına her gidişimde daha yıkılmış, daha eskimiş bir ben olarak gidiyorum, görebiliyor musun? ve senin için dua ediyorum, duyuyor musun?
senin sorduklarında cennette olduğunu söylüyorum, yanılmadığımı söyle bana.
seni rüyalarımda hep bir yerlerden çıkıp gelmiş olarak görüyorum. nerdeydin bunca sene?
kaybediyorum baba yokediyorum, bitiriyorum arada kendim de bitiyorum, her gün biraz daha eriyorum, kimse farketmiyor…
hep gülmeyi öğrenmiştim senden koşullar ne olursa olsun. artık her gün yolunda gitmeyen şeylerin sinir bozukluğuyla ağlıyorum…
biriktirmeyi değil, harcamayı öğrenmiştim senden, kendi benliğimi bozduruyorum artık harcayacak bir şeyim kalmadığı için…
23 yaşındayım. 9 senedir yokluğuna alışmaya çalışıyorum, 5 yıldır sigara içiyorum, 7 yıldır alkol…
izinden gitmek adına kötü huylarını mı örnek alıyorum; bilmiyorum. ama senin kadar dayanıklı değilim baba, daha şimdiden midem iflasın eşiğinde…
bir mucize mi bekliyorum? saçma! inanmıyorum ki böyle şeylere. ben yoktan var etmeye alışkınım yıllardır zaten.
ellerim üşüyor, burnum üşüyor, ısınamıyorum hiç bir şekilde.kimseyle paylaşmak istemiyorum artık hiçbir şeyimi… senin dostluğunu başkalarında arıyorum zaman zaman. ama hayır! yine kimseyle paylaşamıyorum kendimi, açık değilim, net değilim; vazgeçiyorum hemen. çünkü biliyorum ki sanal kişilikler boşluğunu dolduramaz…
birileri gelecekten bahsediyor.gelecek? alışkın olmadığım bir zaman kavramı. ama öldürmeyi düşünmüyorum hiçbir zaman kendimi; ecelimle ölücem diye umuyorum çünkü; bu kadar da güçsüz olamam.
beni sonuna kadar bir tek sen dinlersin baba; biliyorum. başkalarına anlatmaya çalıştığımda, duymak istemediklerini biliyorum aslında. sanırım suskunluğum da bu yüzden ya…
çok yoruldum başkalarının hayata gözlerini yeni açtığı bu yaşta. çok yaşlandım, tükendim. mücadeleye değer bi şey kalmadı hayatımda.
daha öğrenecek ne var ki? tükettim hepsini.
rahat mıyım? hayır!
daha ne kadar açıklayabilirim ki? :
gittiğin günden beri yarım bi insanım, eksik yaşıyorum.
boşluğunu doldurmaya çalıştığım herkes ;senin yerine « belki » koyabilirim dediğim herkes, ruhumda daha büyük bir delik açtı.
banaysa bütün bunların ardından, yalnızca ağlamakla dolu,
anlamsız bir hayat kaldı- senden en büyük miras…
bir de hiç bi zaman ısınmayan bir ev,
içi çamurlu toprakla dolu bir mezar,
bugünümü yaşamaya çalışmak kaldı…
başaramadım baba, affet !
senin kızın böyle olmamalıydı…
başarılı olamadım baba : affet….
hep yaparım sandım; her zaman başarırım- senden aldığım güçle
ama yapamıyorum artık, olmuyor, başaramıyorum
başından başladığım hiç birşeyin sonu gelmiyor artık…
yaşıyorum ama ne şekilde, ben de bilmiyorum.amacım yok ki ona ulaşmak için araçlarım olsun…
evime kar yağıyor, sen varken hiç böyle şeyler olmazdı…
seni suçladım asırlar boyunca; her şeyin sorumlusunun sen olduğunu düşündüm hep;
affet beni…
yalnızım, her zamanki gibi.
çok zaman oldu birilerine ihtiyaç duymayalı ama artık eskisi gibi olamıyorum;
kaybetmemek için kimseyi bir şans daha verirdim herkese. artık saymıyorum insanlara verdiğim şans sayısını…ama her şeye rağmen, yitiriyorum teker teker…
dümdüz hayatlara çok imreniyorum bazen. birileri ailece çıktıkları tatillerden bahsederken ağlamamayı öğrenemedim.
gerçek şu ki; senin dünyana sığamadık biz; ne annem, ne ablam, ne ben…sen hep kendi içinde yaşadın. belki bunca zaman senin gibi olmaya çalıştım: yalnız ama güçlü. kimseye her şeyimi anlatmadım. kimse tam olarak anlayamadı beni. belki bu yüzden çok yüzeyselleştirdim diyalog sınırlarımı. kimseye senden bahsedemiyorum artık. o kadar özelsin ki beynimin içinde; birileriyle paylaşırsam bi şeylerin değişeceğinden korkuyorum belki de…
mezarına her gidişimde daha yıkılmış, daha eskimiş bir ben olarak gidiyorum, görebiliyor musun? ve senin için dua ediyorum, duyuyor musun?
senin sorduklarında cennette olduğunu söylüyorum, yanılmadığımı söyle bana.
seni rüyalarımda hep bir yerlerden çıkıp gelmiş olarak görüyorum. nerdeydin bunca sene?
kaybediyorum baba yokediyorum, bitiriyorum arada kendim de bitiyorum, her gün biraz daha eriyorum, kimse farketmiyor…
hep gülmeyi öğrenmiştim senden koşullar ne olursa olsun. artık her gün yolunda gitmeyen şeylerin sinir bozukluğuyla ağlıyorum…
biriktirmeyi değil, harcamayı öğrenmiştim senden, kendi benliğimi bozduruyorum artık harcayacak bir şeyim kalmadığı için…
23 yaşındayım. 9 senedir yokluğuna alışmaya çalışıyorum, 5 yıldır sigara içiyorum, 7 yıldır alkol…
izinden gitmek adına kötü huylarını mı örnek alıyorum; bilmiyorum. ama senin kadar dayanıklı değilim baba, daha şimdiden midem iflasın eşiğinde…
bir mucize mi bekliyorum? saçma! inanmıyorum ki böyle şeylere. ben yoktan var etmeye alışkınım yıllardır zaten.
ellerim üşüyor, burnum üşüyor, ısınamıyorum hiç bir şekilde.kimseyle paylaşmak istemiyorum artık hiçbir şeyimi… senin dostluğunu başkalarında arıyorum zaman zaman. ama hayır! yine kimseyle paylaşamıyorum kendimi, açık değilim, net değilim; vazgeçiyorum hemen. çünkü biliyorum ki sanal kişilikler boşluğunu dolduramaz…
birileri gelecekten bahsediyor.gelecek? alışkın olmadığım bir zaman kavramı. ama öldürmeyi düşünmüyorum hiçbir zaman kendimi; ecelimle ölücem diye umuyorum çünkü; bu kadar da güçsüz olamam.
beni sonuna kadar bir tek sen dinlersin baba; biliyorum. başkalarına anlatmaya çalıştığımda, duymak istemediklerini biliyorum aslında. sanırım suskunluğum da bu yüzden ya…
çok yoruldum başkalarının hayata gözlerini yeni açtığı bu yaşta. çok yaşlandım, tükendim. mücadeleye değer bi şey kalmadı hayatımda.
daha öğrenecek ne var ki? tükettim hepsini.
rahat mıyım? hayır!
daha ne kadar açıklayabilirim ki? :
gittiğin günden beri yarım bi insanım, eksik yaşıyorum.
boşluğunu doldurmaya çalıştığım herkes ;senin yerine « belki » koyabilirim dediğim herkes, ruhumda daha büyük bir delik açtı.
banaysa bütün bunların ardından, yalnızca ağlamakla dolu,
anlamsız bir hayat kaldı- senden en büyük miras…
bir de hiç bi zaman ısınmayan bir ev,
içi çamurlu toprakla dolu bir mezar,
bugünümü yaşamaya çalışmak kaldı…
başaramadım baba, affet !
senin kızın böyle olmamalıydı…
