S
sude19811981
Kullanıcı
- 17 Ocak 2008
- En iyi cevaplar
- 0
- 0
Dünyaya gelirken ilk ağlama sesi bizim için acının, ailemiz için yaşadığımızın bir göstergesidir. Oysa gerçekte ciğerlerimizin açılması için gerekli basit bir olgudur. Korneanın kurumaması ve gözü enfeksiyonlardan koruması için var olan gözyaşımızın, gözlerimizden akması, yani ağlamak niçin bu kadar çok anlam taşır? Bu sorunun yanıtı ne zaman ve niçin ağladığımızda gizli olsa gerek.. Sahi niye ağlarız? Bazen canımız yandığında, bazen başkalarının canı yandığında ama en çok içimiz yandığında. İç yangımızı söndürme, bir çeşit içimizdeki tüm olumsuzlukları atma şeklidir. “Ağla yavrum, içindeki ağuyu akıt” der büyüklerimiz. Yani temizle içini, öfken, acın, sıkıntın, kaygın, tüm zehir yaş olsun dökülsün içinden. Ağlamanın nedeni kadar şekli de önemlidir aslında.. Birileri ağlar, kızarız, birileri ağlar başımız çeviririz, birileri ağlar içimiz yanar, birileri ağlar ağlarız.
Ağlamanın anlattıkları
Yeni doğduğumuzda ağlamak tek dilimizdir, büyüdükçe ikinci dilimiz olur. Bebekken açlığımızı, susuzluğumuzu, rahatsızlığımızı ağlayarak anlatmaya çalışırız, başka dilimiz yoktur. Sonra konuşmayı öğreniriz, ağlamak kızgınlığımız olur,çaresizliğimiz olur, tutturmamız olur. Büyüdükçe yetilerimiz artar. Ama değişmeyen tek şey kalır elimizde. Dil becerimiz yetmediğinde, konuşmayı beceremediğimizde akar yaşlar, ve dile gelir, acı söyler, mutsuzluk söyler, huzursuzluk söyler, korku söyle ama illa ki çaresizlik söyler. Ne zamanki güç yetmez, ne zamanki sabır yetmez, ne zamanki dil bilgisi yetmez ağlarız. Ağlarken de umudumuz karşımızdakinin göz yaşlarımızı okuyabilmesidir. Bazen okunur, bazen okunmaz.Bazen de yanlış okunur. O yanlış okumanın bir anlamını çocukken, bebekken, küçücükken keşfediveririz: Gözyaşı bir silah olabilir. İşte hem bizim, hem karşımızdaki için tehlike başlar. Bizim riskimiz emeksiz başarının yolunun ağlamak olduğunu sanmaktır, karşının riski en sevdiği varlığın gözyaşına teslim olmak, teslim olmak ve birgün yorulmak.Bu alışkanlık büyüdüğümüzde de devam eder ve gözyaşlarımızın koruyacağını sandığımız sevgilerimizi, gözyaşlarımızla kaybettiğimizi fark ettiğimizde yine yaşlara boğuluruz. Onlar gerçek gözyaşlarıdır, anlamlıdırlar anlamlı olmasına ama anlamlarını yitirmişlerdir,timsah gözyaşlarının gölgesinde...
Gözyaşı anlamlı olabilir!
“Gözyaşlarına boğulmak”, “Hep gözüyaşlı gezmek”, “Vara yoğa ağlamak” sık kullanırız. Kullanırız da aslında farklı farklı anlamlar yükleriz. Durup dururken, bir neden yokken ağlamanın, sulu gözlülük değil de, depresyon olduğunu aklımıza bile getirmeyiz. Getirmeyiz çünkü gözyaşı romantizmdir, gözyaşı özeldir, gözyaşı kutsaldır ve hastalık belirtisi olamaz. Oysa bazen hastalık gözyaşıdır ve nedensiz ağlamanın gerçek nedeni depresyonundur, gözyaşı kadar bizim olan sorunumuz, çözülmezse yaşımız kurtacak hastalık. Yaşlanmanın, akli melekelerini kaybetmenin sonucu, nedensiz ağlama belki de kendine ağlama.
Sevinçten ağlarız. Sevindiğimizde gözlerimiz kururda onları korumaya mı çalışırız, ağlama gülmenin karşıtı değil bir çeşidimidir yoksa, sevindiğimizi sandığımız şey bize bir hüznü hatırlatır da ona mı ağlarız? Hani çocuğumuz evleniyordur, mutludur ve biz ağlarız. Ağlama nedenimizi “mutluluk” olarak dile getiririz. Acaba çocuğumuzun mutluluğu kendi mutsuzluluğumuzu mu anımsatır, yaşlandığımızı mı, ölümün yaklaştığını mı, geçen tüm yaşamı mı, başarımızı, başarısızlığımızı, bizi mi? Ağladığımız nedir bilirmiyiz gerçekte ama ağuyu akıtır ve rahatlarız.Kimi kez ne kolaydır ağlamaktan gülmeye,gülmekten ağlamaya geçmek.Duygunun dışa vurumudur sonuçta ikisi de, yerinde, yeterli ve gerekli olduğunda.Olmazsa durdurmanın çaresini aramalı insan, yaşam ağlayarak geçmeyecek kadar güzel ve tek nedeni kader olmamalı hep ağlamamızın.Gülmenin bir şans olmadığı gibi. Hiç akmıyorsa gözyaşın, göz sağlığına bakmak kadar yüreğine de bakmalısın; kurumuş mu, mikrop girmiş mi, hasta mı, göremez ,duyamaz olmuş mu diye.İster hastalık belirtisi olsun,ister sahte, ister iç acısı, ister aşk acısı yine de Sezen Aksu’ya kulak vermek gerek:
Ağlamak güzeldir Süzülürken yaşlar gözünden, Sakın utanma. Ağlamak; öfke, delice
nefret ,Doruklarda aşk, doyumsuz sevinç, Kahreden keder kısaca hayat
PROF.DR.BENGİ SEMERCİ
Ağlamanın anlattıkları
Yeni doğduğumuzda ağlamak tek dilimizdir, büyüdükçe ikinci dilimiz olur. Bebekken açlığımızı, susuzluğumuzu, rahatsızlığımızı ağlayarak anlatmaya çalışırız, başka dilimiz yoktur. Sonra konuşmayı öğreniriz, ağlamak kızgınlığımız olur,çaresizliğimiz olur, tutturmamız olur. Büyüdükçe yetilerimiz artar. Ama değişmeyen tek şey kalır elimizde. Dil becerimiz yetmediğinde, konuşmayı beceremediğimizde akar yaşlar, ve dile gelir, acı söyler, mutsuzluk söyler, huzursuzluk söyler, korku söyle ama illa ki çaresizlik söyler. Ne zamanki güç yetmez, ne zamanki sabır yetmez, ne zamanki dil bilgisi yetmez ağlarız. Ağlarken de umudumuz karşımızdakinin göz yaşlarımızı okuyabilmesidir. Bazen okunur, bazen okunmaz.Bazen de yanlış okunur. O yanlış okumanın bir anlamını çocukken, bebekken, küçücükken keşfediveririz: Gözyaşı bir silah olabilir. İşte hem bizim, hem karşımızdaki için tehlike başlar. Bizim riskimiz emeksiz başarının yolunun ağlamak olduğunu sanmaktır, karşının riski en sevdiği varlığın gözyaşına teslim olmak, teslim olmak ve birgün yorulmak.Bu alışkanlık büyüdüğümüzde de devam eder ve gözyaşlarımızın koruyacağını sandığımız sevgilerimizi, gözyaşlarımızla kaybettiğimizi fark ettiğimizde yine yaşlara boğuluruz. Onlar gerçek gözyaşlarıdır, anlamlıdırlar anlamlı olmasına ama anlamlarını yitirmişlerdir,timsah gözyaşlarının gölgesinde...
Gözyaşı anlamlı olabilir!
“Gözyaşlarına boğulmak”, “Hep gözüyaşlı gezmek”, “Vara yoğa ağlamak” sık kullanırız. Kullanırız da aslında farklı farklı anlamlar yükleriz. Durup dururken, bir neden yokken ağlamanın, sulu gözlülük değil de, depresyon olduğunu aklımıza bile getirmeyiz. Getirmeyiz çünkü gözyaşı romantizmdir, gözyaşı özeldir, gözyaşı kutsaldır ve hastalık belirtisi olamaz. Oysa bazen hastalık gözyaşıdır ve nedensiz ağlamanın gerçek nedeni depresyonundur, gözyaşı kadar bizim olan sorunumuz, çözülmezse yaşımız kurtacak hastalık. Yaşlanmanın, akli melekelerini kaybetmenin sonucu, nedensiz ağlama belki de kendine ağlama.
Sevinçten ağlarız. Sevindiğimizde gözlerimiz kururda onları korumaya mı çalışırız, ağlama gülmenin karşıtı değil bir çeşidimidir yoksa, sevindiğimizi sandığımız şey bize bir hüznü hatırlatır da ona mı ağlarız? Hani çocuğumuz evleniyordur, mutludur ve biz ağlarız. Ağlama nedenimizi “mutluluk” olarak dile getiririz. Acaba çocuğumuzun mutluluğu kendi mutsuzluluğumuzu mu anımsatır, yaşlandığımızı mı, ölümün yaklaştığını mı, geçen tüm yaşamı mı, başarımızı, başarısızlığımızı, bizi mi? Ağladığımız nedir bilirmiyiz gerçekte ama ağuyu akıtır ve rahatlarız.Kimi kez ne kolaydır ağlamaktan gülmeye,gülmekten ağlamaya geçmek.Duygunun dışa vurumudur sonuçta ikisi de, yerinde, yeterli ve gerekli olduğunda.Olmazsa durdurmanın çaresini aramalı insan, yaşam ağlayarak geçmeyecek kadar güzel ve tek nedeni kader olmamalı hep ağlamamızın.Gülmenin bir şans olmadığı gibi. Hiç akmıyorsa gözyaşın, göz sağlığına bakmak kadar yüreğine de bakmalısın; kurumuş mu, mikrop girmiş mi, hasta mı, göremez ,duyamaz olmuş mu diye.İster hastalık belirtisi olsun,ister sahte, ister iç acısı, ister aşk acısı yine de Sezen Aksu’ya kulak vermek gerek:
Ağlamak güzeldir Süzülürken yaşlar gözünden, Sakın utanma. Ağlamak; öfke, delice
nefret ,Doruklarda aşk, doyumsuz sevinç, Kahreden keder kısaca hayat
PROF.DR.BENGİ SEMERCİ
