Affetmenin yüceliği
Oniki yaşlarında bir çocukken okul harçlığımı çıkartmak için evlere gazete dağıtıyordum ve adını şimdi hatırlayamadığım o yaşlı bayan da benim müşterimdi...
Sıkıntıdan patlamak üzere olduğumuz bir cumartesi günü, arkadaşlarımla birlikte yaşlı bayanın arka bahçesinde bir köşeye gizlenerek, yerden aldığımız taşları evin çatısına atıyorduk...
Attığımız taşların çatının üzerinden yuvarlanarak, aşağıya düşmesini kuyruklu yıldızların sürüklenerek gökyüzünden aşağıya doğru düşmesine benzeterek eğleniyorduk...
Yerden çok düzgün bir taş bulmuştum... Elime alıp bütün gücümle fırlattım... Ama taş bu defa çatıya değil dış kapının penceresine gelmişti...
Kırılan cam sesini duyunca, ardımıza bakmadan kaçmıştık... Yaşlı bayanın bizi görmesi mümkün değildi ama bütün gece yaşlı bayanın beni yakalayabileceğini düşünerek, korkudan uyuyamadım...
Ertesi gün gazetesini vermek üzere kapısını çaldığım zaman her zamanki gibi içtenlikle gülümseyerek hatırımı sordu... Ama ben suçluluk duygusuyla yüzüne bakamıyordum...
Sonunda gazete dağıtımından biriktirdiğim parayı biriktirmeye karar verdim... Üç hafta sonra tam yedi dolarım olmuştu... Bir kağıda, "Camınızı kırdığım için çok üzgünüm, umarım para onarımı için yeterlidir" yazarak parayla birlikte zarfın içerisine koydum...
Gece zarfı bayanın posta kutusuna attım... Ruhum bir anda özgürlüğe kavuşmuştu sanki... Artık eskisi gibi yaşlı bayanın gözlerinin içine bakabilecektim...
Ertesi gün gazetesini götürdüğüm zaman her zamanki gibi içtenlikle gülümsedi gözlerime...
Bu kez ben de karşılık vererek, gözlerinin içine baktım... Tam gideceğim anda, "Ah, bir dakika, nerdeyse unutuyordum, al bakalım bu kurabiyeler senin için" diyerek elindeki paketi uzattı...
Evden uzaklaşırken neşe içinde kurabiyeleri yemeye başlamıştım ki pakette bir zarf olduğunu gördüm... Zarfı açtığım zaman içinde yedi dolar ve kısa bir not vardı: "-Seninle gurur duyuyorum..."
- Jerry Harpt'tan -
Alıntıdır.
Oniki yaşlarında bir çocukken okul harçlığımı çıkartmak için evlere gazete dağıtıyordum ve adını şimdi hatırlayamadığım o yaşlı bayan da benim müşterimdi...
Sıkıntıdan patlamak üzere olduğumuz bir cumartesi günü, arkadaşlarımla birlikte yaşlı bayanın arka bahçesinde bir köşeye gizlenerek, yerden aldığımız taşları evin çatısına atıyorduk...
Attığımız taşların çatının üzerinden yuvarlanarak, aşağıya düşmesini kuyruklu yıldızların sürüklenerek gökyüzünden aşağıya doğru düşmesine benzeterek eğleniyorduk...
Yerden çok düzgün bir taş bulmuştum... Elime alıp bütün gücümle fırlattım... Ama taş bu defa çatıya değil dış kapının penceresine gelmişti...
Kırılan cam sesini duyunca, ardımıza bakmadan kaçmıştık... Yaşlı bayanın bizi görmesi mümkün değildi ama bütün gece yaşlı bayanın beni yakalayabileceğini düşünerek, korkudan uyuyamadım...
Ertesi gün gazetesini vermek üzere kapısını çaldığım zaman her zamanki gibi içtenlikle gülümseyerek hatırımı sordu... Ama ben suçluluk duygusuyla yüzüne bakamıyordum...
Sonunda gazete dağıtımından biriktirdiğim parayı biriktirmeye karar verdim... Üç hafta sonra tam yedi dolarım olmuştu... Bir kağıda, "Camınızı kırdığım için çok üzgünüm, umarım para onarımı için yeterlidir" yazarak parayla birlikte zarfın içerisine koydum...
Gece zarfı bayanın posta kutusuna attım... Ruhum bir anda özgürlüğe kavuşmuştu sanki... Artık eskisi gibi yaşlı bayanın gözlerinin içine bakabilecektim...
Ertesi gün gazetesini götürdüğüm zaman her zamanki gibi içtenlikle gülümsedi gözlerime...
Bu kez ben de karşılık vererek, gözlerinin içine baktım... Tam gideceğim anda, "Ah, bir dakika, nerdeyse unutuyordum, al bakalım bu kurabiyeler senin için" diyerek elindeki paketi uzattı...
Evden uzaklaşırken neşe içinde kurabiyeleri yemeye başlamıştım ki pakette bir zarf olduğunu gördüm... Zarfı açtığım zaman içinde yedi dolar ve kısa bir not vardı: "-Seninle gurur duyuyorum..."
- Jerry Harpt'tan -
Alıntıdır.
çok güzeldi..
