tugbaa'nın kalemındenn

[tugbaa1]

insanların verdiği hayat sevgidir.
Niçin yalnız sana yazdığımı sorma, niçin yalnız sana geldiğimi…

Sana gelişim işte bundan. Sen aşkı anlatıyorsun, yaşatıyorsun bana. Çünkü yaşıyorsun.
O sözlerin kalbinden geldiğini kalbime vuruşundan anlıyorum ben. Sözlerin değil beni sana bağlayan, O sözlerini manasına vurgunum.

Niçin mi sen?
Sen benden önce vardın, varoluşun bu yüzden.
Ve sen benden sonrada varsın, sana tutunmam aşka ve varlığa duyduğum özlemden!
Sen benim sözlerimsin. Seni kalbime koyuşum bundan.
Ve sen dostsun. Ruhuma sığınak ararken haykırmam hep bu yüzden…
Ve sen dostsun, arkadaşsın. Sen içimi koruyan bir elbisesin. Ben ruhunun çıplaklığını örttüğün tenim. Sen de bunları yaşıyorsun ama saklıyorsun kendinden. Kalbinin sesini dinle bir an. Duyacak o zaman sevginin ve aşkın sesini. Bir liman aradığını ve bu limana sığınmak istediğini…

 

[tugbaa1]

UNUTMA Kİ
Sen uykusuzluk nedir bilir misin,
Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı hiç,
Gözlerini tavana dikip,
Düşündüğün oldu mu bütün gece,
Ve bütün bir gün,
Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç ,
Gelmeyince ,
Seni aramayınca ,
Ölesiye ağladın mı ,
Sonra çekilip en koyusuna yalnızlıkların ,
Ona ait ne varsa ,
Bir bir hatırladın mı ?Sen günden güne erimeyi bilir misin ,
Dev bir ağacın vakarı içinde ölmeyi ,
Bir teselli aramayı ,
Issız parklarda,tenha sokaklarda ,
Ve bütün bir şehir uyurken uzaklarda ,
Deli divane yollara düşüp ,
Yaşlanmış bir köpek gibi ,
Eskimiş bir gömlek gibi ,
Atılmışlığını hissettiğin oldu mu ?
Sevmekten ,
Günler geceler boyunca yürümekten ,
Elin ayağın yoruldu mu ?Sen yalnızlığın acısını bilir misin ,
Unutulmak bir hançer gibi saplandı mı sırtına ,
İçinde kıskançlığın zehirli çiçekleri açtı mı ,
Bütün gururunu çiğneyip ,
Sevdiğinin geçtiği yollarda ,
Bastığı toprakları eğilip öptün mü ,
Sen çaresizlik nedir bilir misin ,
Sen yokluk nedir gördün mü ,
Yanan başını ,
Duvarlara vurup parçalamak geldi mi içinden ,
Sen her gün bin defa öldün mü ?Böyleyim diye ayıplama beni ,
Bir gün kendimi ,
Sonsuzluğun koynuna bırakırsam ,
Yaralı ve yenik bir asker gibi ,
Darılma ,
Unutma ki ,
Her seven adsız bir kahramandır ,
Unutma ki ,
İnsan ; sevebildiği kadar insandır…
:forumkurallari

 

[sürmenaj]

Paylaşımlarınız duygu yüklü, ne demek istediğinizi çok iyi anlıyorum, neler hissettiğinizi...

Bana sorsalar, hayatta en önemli şeyin ne olduğunu, hiç düşünmeden "umut" derim. Evet, üzerine pek fazla düşünmeyiz ama bizi çok derinden etkiliyor umutlarımız... Belkilerimiz... Keşkelerimiz... Ama biz o önemli şeyi genelde, kendimizi sıkıntıya sokmak için kullanırız, hele ki içimizde bir aşk varsa...

Geceleri saatlerce, sabahlara kadar tavana bakıp düşünürken dilimizden düşmeyen cümleler vardır "belki" ile başlayan. Bu umuttur. Ama bu umut, çoğu zaman bizi hayal kırıklığına uğrayacağımız çıkmaz bir sokağa doğru götürür, kendimize verdiğimiz sıkıntı burada.

Oysa ki aynı umudu biz, o çıkmaz sokağa gitmek için değil de, bu kez, sağlam temeller üzerine inşa edebileceğimiz hayallerimize ulaşabilmek için kullanabiliriz. Önemi ise burada. İçinden çıkılmaz sandığımız sıkıntılardan umut sayesinde kurtulabiliriz.

Bana nereden nereye geldiniz diyeceksiniz muhtemelen ama hoş görünüze sığınıyorum. Umarım beklediğiniz gemi, gönül limanınıza en kısa zamanda ulaşır. Fakat ulaşmadığında hayata dair umudunuzu kaybetmeyin lütfen.

Paylaşımlar için teşekkürler...