SADECE ANNEMMİŞ..

  • Konbuyu başlatan muratqazi
  • Başlangıç tarihi

Konu hakkında bilgilendirme

Konu Hakkında Merhaba, tarihinde Serbest Kürsü kategorisinde muratqazi tarafından oluşturulan SADECE ANNEMMİŞ.. başlıklı konuyu okuyorsunuz. Bu konu şimdiye dek 2,218 kez görüntülenmiş, 4 yorum ve 0 tepki puanı almıştır...
Kategori Adı Serbest Kürsü
Konu Başlığı SADECE ANNEMMİŞ..
Konbuyu başlatan muratqazi
Başlangıç tarihi
Cevaplar
Görüntüleme
İlk mesaj tepki puanı
Son Mesaj Yazan muratqazi
M

muratqazi

Kullanıcı
10 Eyl 2008
En iyi cevaplar
0
0
Eskişehir
Bi hocam sayesinde bu yazıyı okumuştum önceden sizinlede paylaşmak istedim...

BİYOGRAFİ.... Üşüyorum.

Soğuk olan hava mı, yoksa hissettiklerim mi adını koyamıyorum

sıcak bir çay demliyorum ruhumun semaverinde.

Acı, biraz da buruk...

Hayatın elimden aldıklarını ve beni susturmak için elimi sıkıştırdığı

oyuncakları düşünmeye başladım.

Aslında kara kaplı bir kitabın sayfalarını aralamak benimkisi

ve uzun uzun düşünmek...

Dünyaya geldiğimde ağlayarak başlamıştım söze.

Önce beşiğimden kovuldum

Annemin kucağını büyümeye başladıkça kaybettim.

Sonra çocukluğum:

Kalemlere tutundum.

En çok Resim Yapmayı sevdim,

bir de derste gizlice ısırdığım simidi.



Çocukluk uçuverdi elimden ve hayata tutundum.

İlk sefa seni seviyorum derken yüzümün kızardığı geldi aklıma,

gülümsedim:)

Sevdiğim biri için düştüğüm yolları düşündüm.

Sevgilerim oldu, sevdim, sevildim.

Ama en çok sevdim.

Kentler, sapa yollar, uzun bir zaman girdi sevgiyle aramıza.

Kendime uzaklardan göz kırpan bir kendim kaldım.

İtile kakıla hayatı iyice öğrendim.

Büyütüldüm. zorla, istemeden.

Yaşayanlar büyüdü, yaşananlar büyüdü, yıllar büyüdü.

Yarım kalmış, başlanmamış, hep istenmiş ama hiç yapılmamış ne çok

şeyler vardı oysa..

Şimdi hepsi bir sayfası kıvrık veya hiç okunmamış kitaplar gibi masum

kaldı.



En hüzünlü anım, çok sevdiğim bir insanın bana hiç dokunmadığını

gördüğüm andı.

Sırtından vuranlar mı ararsın?

Yarı yolda bırakanlar mı ?

İlaçların yaptığı gibi yaşanan bazı olaylar da yan etki yaparmış,

mide bulandırırmış. bunu gördüm

En değer verdiğim, üzerine titrediğim neden hep darbe vurdu bana?

İşte bunun cevabını hiçbir zaman bulamadım.

Bir suçlu aradım. suçluda bulamadım.

Çünkü suçlayamayacak kadar çok sevdim hayatıma girenleri.

Bazen bir çocuğun pabucunu bağlaması kadar yavaş,

bazende kahvaltıdaki çayı yudumlar gibi hızlı geçti zaman.

Bebeklerinki gibi... yüreğimde kahkaha attırdı bazen.

bazen de kırağı vurmuş bir gül gibi hüzünlüydü.

Yorgun gecenin sabahındayım şimdi.

Kırgın, yılgın ve sonlardayım.

Avazım çıktığı kadar susuyorum ve boğulu gözlerle bakıyorum geriye.

Anlıyorum da

Beni ömrüm boyunca hiç karşılık beklemeden seven tek varlığım varmış:

annemmiş. SADECE ANNEMMİŞ..
 
Z

Zynep

Kullanıcı
17 May 2006
En iyi cevaplar
0
0
İstanbul
Galiba öyle...
Çok sınırlayıcı olmak asla istemem ama, anne olduğum için biraz deneyimliyim sanırım. :)
Affedilemeyecek o kadar çok şeyi affediyorum ki.
Kırılmıyor muyum? Ömrümden ömür gitmiyor mu? :)
Dün çok sevdiğim bir dostum yakındı bu durumdan; "Onları hep affediyorsun ama ben seni belki onlardan çok düşünüp seviyorum, benim ufak tefek hatalarımı  sorun ediyorsun." diye.
Haklıydı.
İnsan çocuklarının ufacık bir başarısına o kadar hayran kalıyor ki, dostlarına biraz daha objektif davranıyor sanırım.
Ya da tam tersi, çocuklarının hatalarına bir kılıf bulabilmek kolay ama dostlara aynı hoşgörüyü gösteremiyor insan, üstelik çok çok sevmesine rağmen.
Bu belki şundan kaynaklanan bir durum; çocuklarından beklentin fazla yok, daha çok sen yapmak istiyorsun onlar için bir şeyler...
Zormuş yanıtlamak yav.:)
 
M

muratqazi

Kullanıcı
10 Eyl 2008
En iyi cevaplar
0
0
Eskişehir
Zynep' Alıntı:
Galiba öyle...
Çok sınırlayıcı olmak asla istemem ama, anne olduğum için biraz deneyimliyim sanırım. :)
Affedilemeyecek o kadar çok şeyi affediyorum ki.
Kırılmıyor muyum? Ömrümden ömür gitmiyor mu? :)
Dün çok sevdiğim bir dostum yakındı bu durumdan; "Onları hep affediyorsun ama ben seni belki onlardan çok düşünüp seviyorum, benim ufak tefek hatalarımı  sorun ediyorsun." diye.
Haklıydı.
İnsan çocuklarının ufacık bir başarısına o kadar hayran kalıyor ki, dostlarına biraz daha objektif davranıyor sanırım.
Ya da tam tersi, çocuklarının hatalarına bir kılıf bulabilmek kolay ama dostlara aynı hoşgörüyü gösteremiyor insan, üstelik çok çok sevmesine rağmen.
Bu belki şundan kaynaklanan bir durum; çocuklarından beklentin fazla yok, daha çok sen yapmak istiyorsun onlar için bir şeyler...
Zormuş yanıtlamak yav.:)
güsel bir açıklama getirdiniz şiir için :) ben bile bu kadar sizin düşünceleriniz kadar geniş anlamda düşünmemiştim.. : )
 
Üst