C
crnkcclr
Kullanıcı
- 25 Ara 2007
- En iyi cevaplar
- 0
- 0
Modern çağın hastalığı ne olduğu anlaşılmayan ya da hemen herkesin bir yana çektiği başarı arzusudur. Yaygın olarak başarı denince para ya da herhangi maddi edinimler göz önünde tutulur. Kariyer, statü, iyi bir araba ve ev sahibi olmak, çok beğenilen ve arzulanan bir kadın ya da erkekle yaşanacak olan birliktelik... Kısaca yaygın olarak kabul ve saygı görmüş ama tam olarak bunlarla ne yapacağımızı bilemediğimiz şeyler. Oysa yaldızlı reklam oyunlarına kanmaktan başka bir şey değildir bunlar. Evet, arzu etmekten çok, neyi arzu etmemiz gerektiği hep bize etrafımız tarafından benimsetilmiştir. Üstelik yine her zaman meşrulaştırarak ortak olur ve ortak ederiz etrafınızdakileri bu cafcaflı arzulara. Hep birbirimizle rekabet halinde oluruz. Bu durum irademizin ve gerçek hayatımızın yavaş yavaş elimizden alınması gibidir. Zira kendi ihtiyaçlarımıza değil de başkasının bize saygı duymasına gereksinim duyarız. Evimize ihtiyacımız dışında bir sürü lüks tüketim maddesi doldururuz. Büyük çaplardaki son teknoloji ürünü buzdolabı alır ama bu buzdolabında saklamak için yiyecek yapmaya zamanımız olmadığını söyler ve yine hazır yiyeceklerle yetiniriz. Ya da evimizin salonlarını pahalı oturma guruplarıyla ve vitrin takımlarıyla dekore edip yalnızca misafir geldiğinde onlara sergilemek için açarız o salonlarımızı. Bu yüzden denilebilir ki, modern insan kendisi için değil başkalarının gözünde bir şey sahibi olmak için yaşayan insan haline gelmiştir. Bilindiği gibi özgür olmak, ne başkalarına göre yaşamak ne de hedefler için her şeyi mubah görmektir. Büyük bir yanılgı da birinin özgürlüğünün başladığı yerde başkasının özgürlüğünün bittiği yolundaki düşüncelerdedir. Bu hiçbir şekilde gerçekliği olmayan bir düşüncedir. Üstelik tam da yukarıda bahsettiğimiz durumla ilgilidir. Ne yazık ki böyle bir zihniyetin benimsenmesi sonucunda, dünyamız savaşların ve bilinçsiz olarak tüketilen kimyasal maddelerin ve doğal felaketlerin sayesinde mahvolmanın eşiğine gelmiştir. Oysa özgürlük her zaman için sınırların bilincinde olmak demektir. Bir insan elbette diğerinden farklı olmak ister. Böyle bir şeyi istemese dahi bu farklılığı içinde barındırır. Fakat iş, bu farklılığı birinden daha güçlü olmak olarak algıladığımızda vahamet taşır. Bu duygu hali bizi gerçekte olmak istemediğimiz bir yere götürür. Benliğimizden uzaklaşırız. Daha da ötesi çoğu zaman istediğimizi elde etmek için vahşileşebiliriz bile. Oysa böylesi bir vahşilik yalnızca hayvanlar dünyasına özgü bir şeydir. Büyük balık, küçük balığı yutar veyahut ya öldürürsün ya da ölürsün deriz. Oysa hayvandan ziyade her birimizin diğerine ihtiyacı olduğu dünya denilen ve gittikçe daralan bir mekânda yaşıyoruz. Kendimiz olmaktan başka her çarenin hazır olarak önümüze sunulduğu hayatta, taşıdığımıza inandığımız değerlerin, önemli ya da önemsiz olarak kabul ettiğimiz ölçüleriyle doğuyor, yaşıyor ve ölüyoruz. Bütün hallerde hiçbir şey kendimizi aramaya ve tanımlamaya engel olmuyor. Çünkü varlığımızı adlandırmak zorundayız. Bu, tıpkı küçük bir çocuğun "Anne ben nasıl oldum?" sorusuna cevap araması gibidir.
-ALINTIDIR-
-ALINTIDIR-
