K
kevser gür
Kullanıcı
Satırlarca kelimelerden ibaret değil bu hayat...
Kısa anlamayacak kadar göz açıp kapayıncaya kadar gelip geçiyor...
Düşünemiyoruz muhteşemi arıyoruz bulamıyoruz hayat geçiyor...
Ölüme her saniye yaklaşıyoruz ama hala arayışlardayız ne istediğimizi bilemiyoruz...
Mükemmeliyetçiyiz sanki kendimiz dört dörtlükmüşüz gibi kusursuzu arıyoruz bulamıyoruz...
Sonra buluyoruz sanıyoruz bakıyoruz ki biz onun için kusurlu olmuşuz...
Hayat bu işte inişleri çıkışları birbirini tutmayan düşüncelerimiz gibi...
Bazen yalnızlığı seçiyoruz kendimizi bulmak için ama nafile ondanda sıkılıyoruz diyorum ya biz ne istediğimizi bilmiyoruz...
Bir gün aynaya bir bakıyoruz yüzümüzdeki kırışıklıklar artmış tıpkı hayatımız gibi eğri büğrü olmuşuz farkedememişiz yavaş yavaş kayboluşumuzu tükeniyoruz...
Keşkelerle başlayan cümleler başlıyor işte o zaman hayatımızı nelere harcadığımızı düşünüyoruz uzun uzun yapacak birşey kalmayınca...
Ve bir gün geliyor artık düşünemez hale geliyoruz hatta konuşamıyoruz yürüyemiyoruz neşemiz kaybolmuş yüzümüzde bir hüzün ...
Ve o gün geliyor boş duvara dalıyoruz sadece bakıyoruz hiçbir tepki veremiyoruz bedenimiz soğuk ama üşümüyoruz...
Gözümüzde bir damla yaş hayatımızın noktasını koyar gibi akıyor sadece o damla...
Ve yavaş yavaş boşluklardaki hayatımızı bırakıp yok oluyoruz herşeyin sonu olduğu gibi biz de ölüyoruz...
Sanırım bu aralar karamsarlığa attım kendimi içimden geçenleri paylaşmak istedim sizinle...
Kısa anlamayacak kadar göz açıp kapayıncaya kadar gelip geçiyor...
Düşünemiyoruz muhteşemi arıyoruz bulamıyoruz hayat geçiyor...
Ölüme her saniye yaklaşıyoruz ama hala arayışlardayız ne istediğimizi bilemiyoruz...
Mükemmeliyetçiyiz sanki kendimiz dört dörtlükmüşüz gibi kusursuzu arıyoruz bulamıyoruz...
Sonra buluyoruz sanıyoruz bakıyoruz ki biz onun için kusurlu olmuşuz...
Hayat bu işte inişleri çıkışları birbirini tutmayan düşüncelerimiz gibi...
Bazen yalnızlığı seçiyoruz kendimizi bulmak için ama nafile ondanda sıkılıyoruz diyorum ya biz ne istediğimizi bilmiyoruz...
Bir gün aynaya bir bakıyoruz yüzümüzdeki kırışıklıklar artmış tıpkı hayatımız gibi eğri büğrü olmuşuz farkedememişiz yavaş yavaş kayboluşumuzu tükeniyoruz...
Keşkelerle başlayan cümleler başlıyor işte o zaman hayatımızı nelere harcadığımızı düşünüyoruz uzun uzun yapacak birşey kalmayınca...
Ve bir gün geliyor artık düşünemez hale geliyoruz hatta konuşamıyoruz yürüyemiyoruz neşemiz kaybolmuş yüzümüzde bir hüzün ...
Ve o gün geliyor boş duvara dalıyoruz sadece bakıyoruz hiçbir tepki veremiyoruz bedenimiz soğuk ama üşümüyoruz...
Gözümüzde bir damla yaş hayatımızın noktasını koyar gibi akıyor sadece o damla...
Ve yavaş yavaş boşluklardaki hayatımızı bırakıp yok oluyoruz herşeyin sonu olduğu gibi biz de ölüyoruz...
Sanırım bu aralar karamsarlığa attım kendimi içimden geçenleri paylaşmak istedim sizinle...