S
senarist081
Demek ki bu yüzden yalnız ölürmüş savaşçılar kuru kalabalıklarda. Bu yüzden yalnızlığına terk edilirmiş gerçekler. Çünkü uyanmak istemeyen kalabalıkların kâbusudur gecenin sessizliğinde ötenler. Belki ileri giden bir varlıktır bu dengesizlik içinde denge arayanlar. Bu yüzden işte terk edilir gerçekleri gösterenler.
Çıkarsın sahneye ifade etmek için ifade edilmesi beklenenleri, yetmezsin. Yavaşça süzülürsün beklentiler denizinden. Bürünürsün kendi benliğine, beğenilmezsin. Çünkü karşısında durduğun kalabalık sadece bir kalabalıktır, anlamsızdır. Aralarında beslendiğin nehirler vardır, coşkulu ve sessiz.
Aralarında yoldaşın vardır, hakiki ve saklı. Bilirsin değerini, bu kalabalığın içinde saklı. Düşünürsün onlar neden saklı? Yenilmiş midir bu kalabalığa? Yoksa anlamış mıdır anlamsızlığı? Onun için mi saklanmıştır kendi kabuğuna? Bulamazsın…
Çünkü sen aradığını bulmak için çıkmışsındır yola ve bulmadan dönmeyeceksindir eve. Belki
kabuğunda yaşamak yetecektir de sana. Bilemezsin… Bildiğin bir şey vardır senin “ bildiklerin seni, bilmediklerin bildiklerini güldürür.”. Yine de sitem etmek istersin bu anlamsız kalabalıklara, kabuğunda saklı kalanlara.
Sonra bir şey olur…
Bir sabah kalkarsın düşlerinden, uyanırsın gerçeklerine. Bakarsın etrafına, seni saran bu anlamsızlıklar kalabalığına. Anlarsın… Hiçbir savaşın hiçbir kalabalık için yapılmadığını. Her savaşın kendin için yapıldığını ve hayatın kalabalıklar arasındaki anlamsızlığını…
Sen de çekilirsin kabuğuna. Artık sesinin önemi kalmamıştır senin için, kalabalıklarda yankılanan. Ve önemi kalmamıştır kalabalıkların, gerçeklerini paylaşmayan. Sessizce süzülürsün sessizliğine, beslendiğin nehirler gibi, yürüdüğün yollardaki yoldaşlar gibi. Unutulursun kendi savaşında…
Artık ardında kalan sadece anlamsız bir kalabalıktır işte, kendi gürültüsünde kendine oynayan.
Ve dersin kendi kendine ;
"Hayat anladığın gerçekler kadardır aslında…"
Alntıdır...
Çıkarsın sahneye ifade etmek için ifade edilmesi beklenenleri, yetmezsin. Yavaşça süzülürsün beklentiler denizinden. Bürünürsün kendi benliğine, beğenilmezsin. Çünkü karşısında durduğun kalabalık sadece bir kalabalıktır, anlamsızdır. Aralarında beslendiğin nehirler vardır, coşkulu ve sessiz.
Aralarında yoldaşın vardır, hakiki ve saklı. Bilirsin değerini, bu kalabalığın içinde saklı. Düşünürsün onlar neden saklı? Yenilmiş midir bu kalabalığa? Yoksa anlamış mıdır anlamsızlığı? Onun için mi saklanmıştır kendi kabuğuna? Bulamazsın…
Çünkü sen aradığını bulmak için çıkmışsındır yola ve bulmadan dönmeyeceksindir eve. Belki
kabuğunda yaşamak yetecektir de sana. Bilemezsin… Bildiğin bir şey vardır senin “ bildiklerin seni, bilmediklerin bildiklerini güldürür.”. Yine de sitem etmek istersin bu anlamsız kalabalıklara, kabuğunda saklı kalanlara.
Sonra bir şey olur…
Bir sabah kalkarsın düşlerinden, uyanırsın gerçeklerine. Bakarsın etrafına, seni saran bu anlamsızlıklar kalabalığına. Anlarsın… Hiçbir savaşın hiçbir kalabalık için yapılmadığını. Her savaşın kendin için yapıldığını ve hayatın kalabalıklar arasındaki anlamsızlığını…
Sen de çekilirsin kabuğuna. Artık sesinin önemi kalmamıştır senin için, kalabalıklarda yankılanan. Ve önemi kalmamıştır kalabalıkların, gerçeklerini paylaşmayan. Sessizce süzülürsün sessizliğine, beslendiğin nehirler gibi, yürüdüğün yollardaki yoldaşlar gibi. Unutulursun kendi savaşında…
Artık ardında kalan sadece anlamsız bir kalabalıktır işte, kendi gürültüsünde kendine oynayan.
Ve dersin kendi kendine ;
"Hayat anladığın gerçekler kadardır aslında…"
Alntıdır...
