Çocuk Sevgiyle Büyür

[yaralıyüz]

Çocuk sahibi olmak başlı başına bir sorumluluk duygusu gerektirmektedir. Bir çocuk dünyaya getirmeyi düşünen iki yetişkin birey her şeyden önce duygusal, düşünsel ve ekonomik açıdan onu kuşatacak bir birikime sahip olmalıdır. Çocuğu dünyaya getirdikten sonra saldım çayıra Mevla'm kayıra mantığıyla hareket etmek onu bizden uzaklaştıracak bir etkendir. Bir ailede çocuğun en çok gereksinim duyduğu şey ilgi, sevgi ve kendisinin fark edilmesidir. Bu ihtiyaçları gözardı edilen özgün birey çocuğun kendisini fark ettirecek bir takım menfi davranışlar içine girmesi kaçınılmaz olacaktır. Çocuğun altını ıslatması, sürekli yaramazlık yapması, eşyalara zarar vermesi bunlardan bazılarıdır. Yani fark edilerek kendisiyle ilgilenilme ihtiyacından kaynaklanmaktadır. Bu durum ileriki yaşlarda çocuğun kötü arkadaş ve alışkanlıklara yönelmesine neden olacaktır.
Bir doktorun oğlu bu hususla ilgili olarak şöyle demektedir; babam muayene ücreti veren hastalarına zaman ayırabiliyor. Ama bana asla! Küçük bir çocuğun ruh yanardağında patlayan bu veciz ifade, büyüklere çok önemli mesaj vermektedir; İş, çocuğu ihmal edecek bir neden olmamalıdır!
Sorumluluk bilincine sahip yetişkinler, çalışıp ekonomik açıdan rahat bir duruma gelmeyi çocuklarına gelecek hazırlamayla açıklamaktadırlar. Ancak işin en garip yönü burada karşımıza çıkmaktadır. Kendilerine gelecek hazırlamak için çalıştıkları çocukları, işlerine kurban ederler. Günün yorgunluğuyla eve dönen baba veya anne kendisini özlemle bekleyen çocuğunu kucağına alıp hasret gidereceğine, onunla oyun oynayıp yüreğindeki boşluğu dolduracağına asık ve solgun bir suratla "dur çocuğum çok yorgunum. Çekil başımdan" diyerek onu hayal kırıklığına uğratır. Ancak unuttuğu şey şudur; yorgunluğu çocuğuna iyi bir gelecek hazırlamak içindi. Yani o başından savdığı çocuğu içindi. Kişinin yorgunluğunun amacına karşı kayıtsız kalması, yorgunluğunu anlamsızlaştıracaktır.
Çocuklar anne babalarından çok şey beklememektedir. Yalnızca sevgi ve ilgi Bu durum en çok çalışan anne babalarda gözlemlenmektedir. Anne ve baba işe gittikleri için çocuk, anne ve babanın sıcaklığından yoksunlaşmaktadır. Onlar kendileri için güzel elbiseleri, yiyecekleri alan ve kendilerine iyi bir gelecek hazırlamaya çalışan ebeveynlerinden kendilerine biraz zaman ayırmalarını istemekte sanıyorum hiç de haksız değiller. Ülkemizde çocuk eğitimi konusunda gözlemlenen en çarpık durumlardan birisi şudur; fakir olanlar işsizlik ve ekonomik darboğazla uğraşmaktan, zenginler ise iş yoğunluğu sebebiyle çocuklarıyla gerektiği gibi ilgilenememektedir.

Nükte; Baba şımarır diye çocuğuna hiç sevgi göstermiyordu. Çocuk büyüdü. Göremediği için sevgiyi, babasına da gösteremedi. Bundan dolayı onu çok yadırgadılar. Çünkü o çocuktu!
Bir öğretmen arkadaş özel ders vermektedir. Gerekli enerji ve performansını orada harcar. Ders bitiminde eve döner. Yorgunluk atmak için divana uzanır. O sırada oğlu gelir. " Baba bana şu konuyu anlatır mısın, anlamadım." Babanın yüzünde yorgunluk maskesi görülmektedir. Dilinden yüzüne uygun sözler dökülür; "Şu an müsait değilim. Başka zaman." Babanın bu yanıtı üzerine çocuk; Baba ders ücretin ne kadar? Harçlıklarımdan biriktirdiğim parayla bana da ders için zaman ayırmanı isteyecektim. Mümkün mü? Baba ne diyeceğini bilemez bir şekilde şaşkın şaşkın çocuğuna bakar. Yaptığı yanlışı anlar. Yorgunluğu üzerinden silkeler. Çocuğuna yardım eder.
Ancak en üzücü olan durumlardan birisi, ne çocuklarımız bu şekilde kendisini ifade edebilecek şekilde yetiştirilmekte, ne de babalar böylesine olgun bir tavrı gösterecek bilinçtedir. Bir musibet bin nasihatten iyidir değerlendirilmesine gerek kalmadan çocuklarımıza gereken ilgi, sevgi ve zamanı verelim.
Sevmesini bilmeyen insan duygu özürlüdür.