M
mr.Art
Kullanıcı
Bugün de iş çıkışı hastaneye, anneanneme uğradım. Her geçen gün daha bitkin görünüyor. 85 yaşında artık koskoca bir ömrün yorgunluğu gözüküyor bedeninde. Hasta olmadan önce yorgunluklarını saklıyordu, hasta olduğu anda bir anda çöktü hayatın yorgunluğu o tombul tatlı gövdesine.
Bugün konuşmadı... Dün gülüyordu en azından konuşuyordu,hasta yatağında arada bir oturuyordu. Sadece "Hoşgeldin torunum." dedi. Sonra sürekli gözleri kapandı açıldı,uyudu uyandı. Bir de sadece ben oradan çıkarken "Nasılsın?" dedi.. Giderken oda kapısına doğru "Yine gel." dedi. Bugüne kadar bilmiyordu hastalığını,durumunu ve bugün de söyleyen olmadı. Ama O'nun gözbebeklerinde "NUR" gördüm bugün. Anlamıştı son yolculuğuna az kaldığını,beklemeye başlamıştı. Giderken anneme dedim ki "Sıkılıyormusun anneciğim,için daralıyor mu?" , "Hayır!" dedi sert bir şekilde. "Allah böyle zamanlarda insana güç veriyor, hiç sıkılmıyorum,hiç daralmıyorum. Anneannenle oturuyoruz işte." dedi.Çıktım hastaneden evime doğru geliyordum,içim daralmıştı. İyi bir dostumu aradım çıkarken. "Gel kardeşim."dedi. Giderken arabamda gözlerim sulandı hep, boğazıma dizildi hep. Ama ağlayıp da rahatlayamadım. Gecenin bu saati hala nefesim titriyor. Gördüm ya gözlerinde bunu anladığını,beklediğini gördüm ya... Canım Anneannem...
Hep derdi ki "Allah ne zaman gel derse gideceğiz. Ama hep dua ediyorum evladım senin için. Senin mürvetini göreyim de öyle gideyim diye. Allah bana güç versin diye."
Dün gece dua ettim "Anneannem mürvetimi görsün. diye. Gideceğini bile bile dua ettim. Ama haşa biz bilemeyiz Allah bilir, o ne zaman derse o zaman olur, o "İyileş" derse iyileşir. O Allah'ın takdiridir. Şu andan bir saniye sonra kimsenin ne olacağı hiç belli değil yalan mı? Biz bilemiyoruz, Yaratan biliyor.
Daha önce de aile büyüklerimizden kaybettiklerimiz oldu,kaybedeceklerimiz hastalarımız oldu. Ama hiçbirinde bu kadar anlayamadım en büyük acının ölüm olduğunu. Bundan daha büyükleri de olabilir. Allah herkesin ANASINA BABASINA uzun ömürler,sağlıklı yaşamlar versin İnşallah.
Evet, en büyük acı ölüm.. Biz insanlar bunu çok iyi biliyoruz ama anlamıyoruz, anlamamakta da ısrar ediyoruz çoğu zaman. Birbirimizi üzüyoruz, ihanet ediyoruz, sevgilerimizi,aşklarımızı,dostluklarımızı,ailelerimizi vb. birçok şeylerimizi harcıyoruz. Neden ki? Ne gerek var buna?
Aşk acısı, ilişki acısı.. Asıl bunlar da hep hikayeden ibaret... Hikaye olduğunu bile bile yine de çekiyoruz o ufak acıları.. En büyük acı ölüm değil mi? Allah herkese mutlu hayatlar versin, her insanın başına gelecek olan ölümü de acısız versin İnşallah...
Bugün konuşmadı... Dün gülüyordu en azından konuşuyordu,hasta yatağında arada bir oturuyordu. Sadece "Hoşgeldin torunum." dedi. Sonra sürekli gözleri kapandı açıldı,uyudu uyandı. Bir de sadece ben oradan çıkarken "Nasılsın?" dedi.. Giderken oda kapısına doğru "Yine gel." dedi. Bugüne kadar bilmiyordu hastalığını,durumunu ve bugün de söyleyen olmadı. Ama O'nun gözbebeklerinde "NUR" gördüm bugün. Anlamıştı son yolculuğuna az kaldığını,beklemeye başlamıştı. Giderken anneme dedim ki "Sıkılıyormusun anneciğim,için daralıyor mu?" , "Hayır!" dedi sert bir şekilde. "Allah böyle zamanlarda insana güç veriyor, hiç sıkılmıyorum,hiç daralmıyorum. Anneannenle oturuyoruz işte." dedi.Çıktım hastaneden evime doğru geliyordum,içim daralmıştı. İyi bir dostumu aradım çıkarken. "Gel kardeşim."dedi. Giderken arabamda gözlerim sulandı hep, boğazıma dizildi hep. Ama ağlayıp da rahatlayamadım. Gecenin bu saati hala nefesim titriyor. Gördüm ya gözlerinde bunu anladığını,beklediğini gördüm ya... Canım Anneannem...
Hep derdi ki "Allah ne zaman gel derse gideceğiz. Ama hep dua ediyorum evladım senin için. Senin mürvetini göreyim de öyle gideyim diye. Allah bana güç versin diye."
Dün gece dua ettim "Anneannem mürvetimi görsün. diye. Gideceğini bile bile dua ettim. Ama haşa biz bilemeyiz Allah bilir, o ne zaman derse o zaman olur, o "İyileş" derse iyileşir. O Allah'ın takdiridir. Şu andan bir saniye sonra kimsenin ne olacağı hiç belli değil yalan mı? Biz bilemiyoruz, Yaratan biliyor.
Daha önce de aile büyüklerimizden kaybettiklerimiz oldu,kaybedeceklerimiz hastalarımız oldu. Ama hiçbirinde bu kadar anlayamadım en büyük acının ölüm olduğunu. Bundan daha büyükleri de olabilir. Allah herkesin ANASINA BABASINA uzun ömürler,sağlıklı yaşamlar versin İnşallah.
Evet, en büyük acı ölüm.. Biz insanlar bunu çok iyi biliyoruz ama anlamıyoruz, anlamamakta da ısrar ediyoruz çoğu zaman. Birbirimizi üzüyoruz, ihanet ediyoruz, sevgilerimizi,aşklarımızı,dostluklarımızı,ailelerimizi vb. birçok şeylerimizi harcıyoruz. Neden ki? Ne gerek var buna?
Aşk acısı, ilişki acısı.. Asıl bunlar da hep hikayeden ibaret... Hikaye olduğunu bile bile yine de çekiyoruz o ufak acıları.. En büyük acı ölüm değil mi? Allah herkese mutlu hayatlar versin, her insanın başına gelecek olan ölümü de acısız versin İnşallah...
