İlişkilerde bağımlılık maalesef en çok görülen sorunlardan. Özellikle bayanların içine çokça düşebildiği bir tuzak. Doğru olmadığını, düşledikleri noktaya asla gelmeyeceğini bildikleri bir ilişkiden vazgeçememe durumunun yarattığı gurur kırıklığı, kendine güvensizlik çok yaralayıcı ve bugün olduğu kadar gelecekte de olumsuz izler bırakan bir süreç başlatabiliyor.
Bağımlı ilişkiler kuran bireyler, her ne kadar mutsuz da olsalar ilişkilerinden vazgeçemiyorlar çünkü yaptıkları en büyük yanlış, hayatlarının merkezine kendilerini değil, ilişkilerini koymak. İlişkiden vazgeçtikleri noktada hayatlarının bomboş kalacağı korkusu, yerini asla dolduramayacakları yanılgısı da maalesef hatayı devam ettirmelerine sebebiyet verebiliyor.
İlişkilerine ya da ilişki yaşadıkları partnerlerine karşı bağımlılık geliştiren bireylerin çoğu kadın. Bunun, kız çocuklarının “ayıp”, “yasak” sınırları ile büyütülmelerinden, ebeveynlerinin kötü giden ilişkisinde sürekli ağlayan ve ezilen anneyi rol model almalarından tutun da, özgüven eksikliğine ya da toplumumuzun yakıştırdığı “evde kalmış” yaftasının ağırlığına kadar birçok sebebi var. Ancak en etken sebeplerden biri de biyolojik saat.
Genellikle 40-45 yaş aralığında, hiç evlenmemiş bayanların birçoğunda hissedebilirsiniz bu panik havasını. Yaş ilerleyip de çocuk doğurabilmek için kalan zaman kısaldıkça, doğaya, kadere isyan etmenin bir faydası olmadığı ortaya çıkar. Biyolojik saatimiz ilerledikçe içten gelen panik havası mantığı da engellemeye başlar.
Hayata geç kalmışlık hissinin ağır bastığı bu dönem bağımlı ilişkiler geliştirmeye yatkın ruhlar için en kritik dönemdir. Kendisini mutsuz eden bir ilişkinin içinde, canı acıya acıya çabalayan birçok kişi tanımışsınızdır. “Ne yapayım 40 yaşına geldim, bu saatten sonra yeni birini bulmak çok zor. Ben evlenmek ve çocuk doğurmak istiyorum. En azından bu ilişkimi oldurmaya çalışayım” ya da “Her insanın kötü yönleri var, zaten kimse mükemmel değil”. Mutlaka duymuşsunuzdur bu ve benzeri açıklamaları...
Biyolojik saatin ilerlemesini sebep olarak görmek isterseniz, bu mazeretlerin hepsi geçerli gibi gelir kulağa. Ancak bu duruma “sonuç” olarak bakarsanız, bu durumun kişinin kendini yeterince tanımaması ve sınırlarını net çizememesinden kaynaklandığını görebilirsiniz. Sevilme ve yuva kurma ihtiyacının ardında, kişinin kendisini yeterince sevmemesinin ve geçmişte de sağlıklı ilişkiler kuramamış olmasının yarattığı travma yatar. Kendini ait hissedemediği bir aile yapısının eksikliği uzun vadede bir tuzak hazırlamıştır.
Sevgi öncelikle kendimizi sevmek ve kendimize saygı hissetmekle başlar. Filmlerde izlediğimiz sahneler mümkün olsaydı ve düşünün ki çocuk haliniz karşınızda olsaydı... Nasıl davranmak isterdiniz karşınızdaki o küçük çocuğa? Ona sarılmak, sevmek ve onu korumak isterdiniz öyle değil mi?
O küçük çocuk hala sizsiniz. Büyüdünüz, fiziğiniz değişti ama o çocuk hala içinizde ve hala sevilmeye, korunmaya ihtiyacı var. Ve o çocuğu sevmekle, korumakla yükümlü tek kişi sizsiniz.
Kendinizi sevmekten asla vazgeçmeyin...
Yeşim Varol Şen
Bağımlı ilişkiler kuran bireyler, her ne kadar mutsuz da olsalar ilişkilerinden vazgeçemiyorlar çünkü yaptıkları en büyük yanlış, hayatlarının merkezine kendilerini değil, ilişkilerini koymak. İlişkiden vazgeçtikleri noktada hayatlarının bomboş kalacağı korkusu, yerini asla dolduramayacakları yanılgısı da maalesef hatayı devam ettirmelerine sebebiyet verebiliyor.
İlişkilerine ya da ilişki yaşadıkları partnerlerine karşı bağımlılık geliştiren bireylerin çoğu kadın. Bunun, kız çocuklarının “ayıp”, “yasak” sınırları ile büyütülmelerinden, ebeveynlerinin kötü giden ilişkisinde sürekli ağlayan ve ezilen anneyi rol model almalarından tutun da, özgüven eksikliğine ya da toplumumuzun yakıştırdığı “evde kalmış” yaftasının ağırlığına kadar birçok sebebi var. Ancak en etken sebeplerden biri de biyolojik saat.
Genellikle 40-45 yaş aralığında, hiç evlenmemiş bayanların birçoğunda hissedebilirsiniz bu panik havasını. Yaş ilerleyip de çocuk doğurabilmek için kalan zaman kısaldıkça, doğaya, kadere isyan etmenin bir faydası olmadığı ortaya çıkar. Biyolojik saatimiz ilerledikçe içten gelen panik havası mantığı da engellemeye başlar.
Hayata geç kalmışlık hissinin ağır bastığı bu dönem bağımlı ilişkiler geliştirmeye yatkın ruhlar için en kritik dönemdir. Kendisini mutsuz eden bir ilişkinin içinde, canı acıya acıya çabalayan birçok kişi tanımışsınızdır. “Ne yapayım 40 yaşına geldim, bu saatten sonra yeni birini bulmak çok zor. Ben evlenmek ve çocuk doğurmak istiyorum. En azından bu ilişkimi oldurmaya çalışayım” ya da “Her insanın kötü yönleri var, zaten kimse mükemmel değil”. Mutlaka duymuşsunuzdur bu ve benzeri açıklamaları...
Biyolojik saatin ilerlemesini sebep olarak görmek isterseniz, bu mazeretlerin hepsi geçerli gibi gelir kulağa. Ancak bu duruma “sonuç” olarak bakarsanız, bu durumun kişinin kendini yeterince tanımaması ve sınırlarını net çizememesinden kaynaklandığını görebilirsiniz. Sevilme ve yuva kurma ihtiyacının ardında, kişinin kendisini yeterince sevmemesinin ve geçmişte de sağlıklı ilişkiler kuramamış olmasının yarattığı travma yatar. Kendini ait hissedemediği bir aile yapısının eksikliği uzun vadede bir tuzak hazırlamıştır.
Sevgi öncelikle kendimizi sevmek ve kendimize saygı hissetmekle başlar. Filmlerde izlediğimiz sahneler mümkün olsaydı ve düşünün ki çocuk haliniz karşınızda olsaydı... Nasıl davranmak isterdiniz karşınızdaki o küçük çocuğa? Ona sarılmak, sevmek ve onu korumak isterdiniz öyle değil mi?
O küçük çocuk hala sizsiniz. Büyüdünüz, fiziğiniz değişti ama o çocuk hala içinizde ve hala sevilmeye, korunmaya ihtiyacı var. Ve o çocuğu sevmekle, korumakla yükümlü tek kişi sizsiniz.
Kendinizi sevmekten asla vazgeçmeyin...
Yeşim Varol Şen
